Spadkobiercy Winneto..

udali się do kamieniołomów po materiał. Serduszko bardzo spoważniała. Widząc, że to
zauważyłem i że na pewno chętnie poznałbym powody, postanowiła uprzedzić moje pytanie i
powiedziała:
— Bardzo mnie uderzyło to, co powiedziałeś o blokach, które prędzej zapadną się pod
ziemię, niż ty zniesiesz sztuczne ognie i lampiony wokół twego Winnetou. Często się zdarza,
że twe słowa się spełniają — nawet wtedy, gdy dla innych brzmią zupełnie
nieprawdopodobnie. Nierzadko spełniają się w sposób dosłowny. Kiedy mówiłeś miałam
uczucie, że wypowiadasz proroctwo, które przyszło do ciebie nie wiadomo skąd.
— I to cię przygnębia? — zapytałem.
— Czy przygnębia? Ani trochę! Wręcz przeciwnie — wewnętrznie podnosi. Umacnia.
Tak jakbym słyszała coraz bliższe kroki nieodwracalnego przeznaczenia spieszącego nam na
pomoc. To mnie wycisza i pobudza do refleksji.
Podczas tej krótkiej rozmowy dotarliśmy do miejsca, z którego widać było wierzchołek
przedniego szczytu. Zatrzymując swego mufa Tatella-Sata wskazał na coś w górze i zapytał:
— Czy widzieliście na jednej z półek południowej iglicy wielkie gniazdo orła, które zdaje
się być dla ludzi zupełnie niedostępne?
Kiwnęliśmy głowami. Czarownik mówił dalej:
— Tam właśnie jako chłopiec wszedł Młody Orzeł. Chciał przynieść sobie z gniazda
orła-wojownika własne imię i amulet. Ale rzemień, na którym wisiał zerwał się. Chłopak
spadł do gniazda i nie mógł się z niego wydostać. Najpierw zabił dwa młode orlęta. Potem
walczył ze starym orłem i w końcu zmusił go do tego, by sfrunął z nim na dół z tej
oszałamiającej wysokości. Teraz nosi jego pióra, szpony i dziób jako ozdobę. Natomiast
szpony i dzioby młodych są jego amuletem. Od tamtej pory nosi imię Młodego Orła. A ja
jestem jego ojcem chrzestnym, bo kiedy siedziałem przed swoimi drzwiami, wylądował z
orlicą u moich stóp. Cała opowieść wyglądała na bajkę albo blagę, a jednak była prawdziwa.
Młody Orzeł nie słyszał, o czym mówimy, gdyż pojechał dalej. Ruszyliśmy jego śladem. Nie
pytałem czarownika o szczegóły, wiedziałem jednak, że Serduszko bardzo by się ich chciała
dowiedzieć i że zdecydowana jest zapytać o nie samego bohatera tej niezwykłej opowieści.
Droga wiła się pod górę aż do momentu, w którym osiągnęliśmy wysokość Twierdzy.
Tutaj skręcała w kierunku wschodniego, a więc przedniego zbocza Góry Winnetou, z którego
mieliśmy widok w dół, na głęboko pod nami leżące górne i dolne miasto. To aż tutaj dotarł
Młody Orzeł, aby powiadomić czarownika o naszym przybyciu. Nad nami pięła się w niebo
wieża strażnicza. "Strażnik wielkiej wiedzy medycznej" wskazał palcem do góry i powiedział
do Młodego Orła:
— Tam będziesz mieszkał. Teraz jednak chodź z nami wypalić fajkę pokoju i
gościnności.
Twierdza nie składała się z jednej czy tylko kilku budowli. Było to całe skalne
miasteczko. Powstawało na przestrzeni tysięcy lat. Dlatego dało się w nim wskazać przykłady
wszystkich rodzimych, amerykańskich stylów architektonicznych — od jaskiń mieszkalnych i
pierwszych chat kordylieryjskich, poprzez staroperuwiańskie baszty obronne i
staromeksykańskie domy zgromadzeń, aż do kamiennych wigwamów z północy. Były tu też
ogromne "skały mieszkalne" w stylu Indian Pueblo. Jak się później dowiedzieliśmy, od
niepamiętnych czasów przechowywano w nich bez żadnych strat ogromne ilości zboża i
suszonej żywności. Nie opadał stały mury z kamieni-olbrzymów podobne tym, jakie
widziałem w Baalbek i innych znanych miejscowościach Orientu. Mogliśmy podziwiać
wszelkiej maści i rodzaju indiańskie namioty, chaty, domy, pałace, balkony, werandy,
klepiska, składy, stodoły opinające niczym kamienny pas masyw góry — kamienne
pozdrowienia z zamierzchłych czasów słane w dół dolnemu i górnemu miastu, w których
karłowaty lud teraźniejszości bronił się ze wszystkich sił przed nami, by wreszcie dorosnąć. A