Spadkobiercy Winneto..

Shatterhand wzbudził w nich pragnienie usunięcia go spośród żyjących. Umknął im wtedy.
Żyje do dzisiaj. Do dziś trwa jednak także jego nie odpokutowana wina. Zapomniał o niej.
Sądził, że i oni zapomnieli. Odważył się przybyć do ich kraju i wejść na ścieżki, po których
nie wolno mu chodzić. Tym samym wydał się w ręce swoich nieprzyjaciół. Stał się ich
własnością. Musi umrzeć. Ponieważ jednak czasy pala męczarni już przeminęły, wodzowie
chcą okazać swą szlachetność i litość. Chcą mu dać możliwość ratunku przed zasłużoną
śmiercią. Chcą z nim walczyć. Przyszedłem go do tej walki zaprosić i wezwać. Jaka jest jego
odpowiedź? Wstałem i powiedziałem:
— Przeminęły już nie tylko czasy pala męczarni, ale i długich przemów. Moja odpowiedź
będzie krótka. Nigdy nie byłem nieprzyjacielem żadnego czerwonego męża. Nie zasłużyłem
ani na nienawiść, ani na śmierć. Ani nie chodzę po zakazanych ścieżkach, ani nie czuję się
wydany w ręce nieprzyjaciół. Przeminęły czasy zabójstw, bijatyk i pojedynków. Zestarzałem
się i nabrałem rozwagi. Potępiam każdy rozlew krwi. Jestem przeciwnikiem pojedynków...
Serduszko dotknęła mnie ukradkiem i szepnęła do ucha:
— Bardzo dobrze! Bądź mężczyzną!
Możliwe to było tylko z tego względu, że stała tuż obok mnie. Mówiłem dalej:
— Znając jednak sławę wodzów i szanując ich siwe włosy nie chciałbym obrazić ich
odmową. Gotów więc jestem zmierzyć się z nimi.
– Oszalałeś? — usłyszałem szept Serduszka. Głos zabrał ponownie Pida:
— Old Shatterhand przeżył już wiele lat. Nigdy nie znał strachu. Niech jednak działa
rozważnie! Warunki, jakie stawiają wodzowie są trudne i nieubłagane. Będzie on mógł
postawić również swoje, ale nie może oczekiwać, że...
— Nie stawiam żadnych warunków — przerwałem mu szybko. — Zgadzam się na
wszystko, czego żądają wodzowie.
Spojrzał na mnie niepewnie i zapytał:
— Czy Old Shatterhand mówi poważnie, czy tylko żartuje?
— Mówię poważnie.
— A więc niech powie to jeszcze raz. Najpierw jednak niech usłyszy, czego żądają
wodzowie. Bronią ma być strzelba... Old Shatterhand ma walczyć z każdym spośród czterech
wodzów... O kolejności zadecyduje rzucenie losów... Strzelać będzie się na siedząco... Każdy
odda jeden strzał... Przeciwnicy usiądą naprzeciw siebie w odległości tylko sześciu kroków...
Pierwszy strzał należy zawsze do starszego... Drugi musi paść dokładnie minutę po
pierwszym... Pojedynek trwać będzie do śmierci przeciwnika... Jeśli po czterech strzelaniach
Old Shatterhand będzie jeszcze żył, pojedynek zacznie się na nowo... Oto warunki. Niech Old
Shatterhand je rozważy!
Po wymienieniu każdego z warunków Pida robił przerwę i przyglądał mi się badawczo, a
nawet z pewną troską. Odpowiedziałem:
— Już je rozważyłem! Kto daje sygnał do strzału?
— Przewodniczący komitetu.
— Jak długo trzeba czekać z drugim strzałem, jeśli nie pada pierwszy?
— Nie pada? Wszyscy wodzowie starsi są od Old Shatterhanda, który nie ma jeszcze
siedemdziesiąt lat. Żaden z nich nie będzie zwlekał z oddaniem strzału. Wystrzelą, jak tylko
padnie komenda.
— Tego nikt nie może w tej chwili powiedzieć. Widziałem już, jak dzieją się rzeczy
uznawane przedtem za niemożliwe. Pytam więc: skoro każdy z wodzów ma pierwszy strzał,
jak długo mam czekać ze swoim, jeśli mój przeciwnik będzie zwlekać?
— Dokładnie minutę od chwili, kiedy powinien był paść!