Spadkobiercy Winneto..

— Nie rozumiem!
— Wkrótce zrozumiesz. Być może już jutro. Chodź! Usiądź! Mam ci więcej do
pokazania.
Uczynił jak prosiłem. Wtedy Kolma Puszi podniosła się przerywając swoje pełne
zachwytu milczenie. Powiedziała do mnie:
— Old Shatterhand zwyciężył. Jak zawsze. Ale nie sam, lecz wraz ze swym przyjacielem
i bratem Winnetou.
Wypowiadając te ostatnie słowa wskazała na fotografię.
— Rzeczywiście — takiego Winnetou nie stworzy ani Young Surehand, ani Young
Apanaczka! Idę już. Przekażę moim synom twoje zaproszenie i mam nadzieję, że z niego
skorzystają. Czy pokażesz im swego Winnetou?
— Jeśli będą chcieli go zobaczyć — oczywiście.
— A więc bądź zdrów! Nie wiedziałam do tej pory, że obraz może przemawiać mocniej i
bardziej przekonująco niż słowa!
Wyszła z pomieszczenia.
Owszem, nie znany był jej dotychczas język prawdziwej sztuki. Ja jednak, znając go,
celowo pokazałem obraz
nadzieją na to, że znajdzie oddźwięk w największych głębinach jej serca. Kolma Puszi
znała osobiście, ceniła i kochała portretowanego. Jemu zawdzięczała nagły, szczęśliwy zwrot
w swym smutnym życiu. Dlatego obraz ten nie mógł na nią nie podziałać. To działanie
poniosła teraz z sobą. Moja surowość miała również swój cel i liczyłem na to że przyniesie
spodziewane owoce. Po wyjściu Kolmy Puszi pierwszy odezwał się Tatella-Sata:
— Przyszedłem tu właściwie, aby wypytać się o jaskinię, a potem pokazać bibliotekę, z
której wykradziono mapę. Porozmawiajmy jednak najpierw o tym obrazie. Czy to jest jedyny
jego egzemplarz, jaki posiadasz? Jeśli tak, nie będę mógł wyrazić mego pragnienia...
— Mam ich kilka.
— Proszę cię więc, byś podarował mi jeden z nich!
— Weź ten, który wisi na ścianie! Należy do ciebie!
— Dziękuję! Czy to nie zastanawiające, że ilekroć Old Shatterhand przybywa do swych
czerwonych braci, zawsze coś im przynosi? Od nich wiele otrzymać nie może, gdyż są
ubodzy. Jego zaś dary należą do owych duchowych skarbów, których nie da się kupić za
zewnętrzne bogactwa. Mówiąc to mam na myśli nie tylko Old Shatterhanda, ale wszystkie
blade twarze, którym od tej pory zawdzięczać będziemy tylko dobro. Czy sądzisz, że ten
obraz pozwoli ci zwyciężyć twoich przeciwników?
— Nie obraz, a sam Winnetou. Obraz jest jedynie kluczem otwierającym przede mną
serca i umysły. Oni budują pomnik, ja również biorę udział w budowie.
— Czego?
— Tak jak oni, postaci Winnetou. Ale nieskończenie większej, piękniejszej i
szlachetniejszej od jakiegokolwiek dzieła ludzkiej ręki.
— Kto ją buduje? Czy ty?
— Ja? O, nie! Skoro stworzyć jej nie potrafi żaden artysta, to tym bardziej jest to dla mnie
niemożliwe! Budowniczym i rzeźbiarzem jest sam Winnetou! Tworzy dzieło doskonałe.
Nawet już stworzył. Muszę je tylko zaprezentować publiczności.
— Gdzie masz to dzieło?
— Tutaj, w przyległym pokoju. Wykopałem je. Na Nugget Tsil. To testament, rękopis
Winnetou. Niech więc stary i młody Surehand, stary i młody Apanaczka buduje obok
wodospadu! My również budujemy. Tutaj, wyżej, u ciebie, w Twierdzy. Okaże się wkrótce,