Spadkobiercy Winneto..

W Uchu Manitou
Pijąc kawę Pappermann oznajmił nam, że dziś wieczorem dotrzemy do Devil’s Pulpit.
Spytał, czy nie moglibyśmy pozostać jeszcze godzinę nad jeziorem, gdyż chciałby się
rozejrzeć. Nie mieliśmy oczywiście nic przeciwko temu! Chętnie poczekalibyśmy nawet
dłużej, ale wrócił zanim godzina upłynęła i powiedział:
— Proponowałbym jechać dalej! Jeśli będę tu dłużej łaził za dużo będzie staremu
Pappermannowi goryczy i słodyczy!
Miał rację. Jezioro było piękne, nadzwyczaj piękne, ale jego migotliwa powierzchnia
nastrajała nas raczej melancholijnie niż radośnie. Pozostało ono w naszej pamięci jako
miejsce krótkiego odpoczynku przed dalszą wędrówką. Zjechaliśmy do doliny Purgatorio i
ruszyliśmy tropem kryształowo czystego strumyka, który miał nas zaprowadzić do samego
celu. Dotarliśmy do niego przed zmierzchem, zaproponowałem więc, byśmy na noc pozostali
poza rejonem Diabelskiej Ambony, jako że ostrzegano nas przed tym miejscem, a z powodu
ciemności nie sposób było się przekonać, czy w pobliżu nie ma wrogich nam Indian.
— Well! — powiedział Pappermann. — W takim razie zaprowadzę was do kryjówki, w
której nie znajdzie was nawet najbystrzejszy czerwonoskóry. Ja sam odkryłem ją zupełnie
przypadkowo i nie sądzę by komukolwiek jeszcze była znana.
— Wiele pan obiecuje! — zauważyłem.
— Ale i dotrzymam! — odparł. — Jeszcze parę kroków, a potem pojedziemy wzdłuż
małego strumyka, który wypływa z ukrytego stawu. Ten staw nie jest duży. Nad nim górują
wysokie i niedostępne skały, pozornie pozbawione jakichkolwiek szczelin czy przejść. Jeśli
jednak jechać przez środek stawu, okazuje się, że jest jedna ukośna szczelina prowadząca do
źródła tego strumyka, który w rzeczywistości bierze swój początek nie ze stawu, lecz ze
źródła w wyższych partiach skał, gdzie przenocujemy.
— Czy nasze juki przejdą przez szczelinę? — spytałem.
— Tak — odparł. — Z wyjątkiem masztów namiotowych, które trzeba będzie założyć
podłużnie, a nie poprzecznie.
— A jak głęboki jest staw?
— Ma co najwyżej jeden metr głębokości.
— Miał wówczas!
— Hm! Sądzi pan, że jest teraz głębszy? O czymś takim jeszcze nie słyszałem. Stojące
wody z reguły stają się z biegiem czasu płytsze. Ale stop! Oto i strumyk! Przepakuję maszty!
Potem pojedziemy po tej stronie między skały.
Wspólnie zmieniliśmy umocowanie masztów. Było jeszcze na tyle jasno, że widzieliśmy
drogę. Przybyliśmy nad ciemniejący tajemniczo staw, a przejechawszy przez niego
natrafiliśmy po drugiej stronie na zarośniętą gęsto listowiem szczelinę. Pojechaliśmy nią na
ukos i po krótkiej wspinaczce wzdłuż strumyka dotarliśmy do jego źródła. Byliśmy w
okrągłej głębokiej skalnej dziurze o gładkich, niedostępnych ścianach biegnących prostopadle
ku górze.
— Jesteśmy na miejscu — powiedział Pappermann. -1 za sto łat nikt nas tu nie odkryje!