Spadkobiercy Winneto..

licznie zgromadzonych wodzów. Wśród tych ostatnich zasiadły też Kolma Puszi, obie Aszty,
a także dwie inne kobiety, których obecność była dla mnie istotna — żona Pidy i jej siostra,
tym razem w damskim stroju. Obydwie dopięły więc swego i zostały zabrane na Górę
Winnetou. Widząc je nie miałem już najmniejszych wątpliwości, że cztery tysiące
wojowników dotarły do Doliny Jaskini.
Wszyscy obserwowali nas z wyrazem największego nacięcia na twarzach.
Przewodniczący komitetu, którego posadziłem na ziemi, przypomniał sobie nagle o swojej
roli. Podniósł się z zamiarem podania komendy do strzału. Matto Szahko i Wagare-Tej
odciągnęli kurki swoich rewolwerów dając tym samym moim przeciwnikom do zrozumienia,
że natychmiast ukarzą każdy niezgodny z regulaminem ruch. Byli naprawdę zdecydowani
zastrzelić winowajcę. Nagle głos zabrał Tatella-Sata:
— Każda z rund tego pojedynku zacząć się może dopiero wtedy, kiedy dam znak przez
podniesienie ręki. Dopiero wówczas może paść komenda do strzału. Pierwszy strzela Tusahga
Saricz, wódz Utahów Kapote. Czy jest gotów?
Zapytany przygotował strzelbę do strzału i odparł:
— Jestem gotów. Niech Old Shatterhand udowodni teraz, że jego squaw może każdego z
nas pokonać jednym ruchem ręki!
Skinąłem na Serduszko. Szybko wyjęła z torby podróżnej amulet mojego przeciwnika i
zawiesiła mi go na szyi tak, że znalazł się na wysokości serca. Wtedy powiedziałem do
Tatella-Saty:
— Ja również jestem gotów. Niech rozpocznie się walka. Tusahga Saricz może strzelać!
W minutę później strzelam ja!
Zapadła głucha cisza. Wzrok wszystkich utkwiony był w skórzanym woreczku, który
Serduszko zawiesiła mi na piersi. Nikt nie zdążył się jeszcze domyśleć, co to takiego. Tatella-
Sata dał sygnał do walki:
— Czas nadszedł. Zaczynajcie!
Natychmiast rozbrzmiała komenda przewodniczącego. Ale Tusahga Saricz nie strzelał.
Lufa jego strzelby pochyliła się ku ziemi. Rozszerzone oczy wodza wlepione w moją pierś
napełniały się z wolna przerażeniem.
— Mój amulet! Mój amulet! — wykrztusił wreszcie.
— Strzelaj! — krzyknąłem do niego.
— Do mojego własnego amuletu? — wyjąkał. — Skąd go masz? Kto ci go dał?
— Nie pytaj, tylko strzelaj! — krzyknąłem po raz drugi. Tłum wydał z siebie jakby
głośne westchnienie ulgi. Zgromadzeni nie wiedzieli jeszcze, w czym rzecz, ale rozumieli już,
że nie jestem tak bezbronny, jak dotychczas uważali. Twarze moich przyjaciół rozjaśniły się.
A w głosie Tatella-Saty brzmiała radość, kiedy po raz drugi unosząc rękę do góry powiedział:
— Dlaczego Tusahga Saricz nie strzela? I dlaczego nie było jeszcze komendy dla Old
Shatterhanda? Minuta już minęła! Jeszcze raz! Old Shatterhand przygotuje się do strzału!
Uniosłem lufę mojego sztucera. Po raz drugi zabrzmiała komenda dla wodza Utahów.
Tusahga Saricz zawołał:
— Nie mogę strzelać! Kto strzela do własnego amuletu, strzela do swojego wiecznego
życia!
— Minuta minęła! — oświadczył Tatella-Sata.
Teraz zabrzmiała komenda dla mnie.
— Niech Tusahga Saricz odejdzie do krainy wiecznych łowów — powiedziałem
wycelowawszy w jego pierś.
— Uff, uff! — krzyknął tenże z całych sił i skoczywszy na równe nogi zniknął w tłumie.