Spadkobiercy Winneto..

— I będę mógł pójść, dokąd zechcę? — zapytał szybko.
— Tak.
Spojrzał na mnie badawczo.
— Nie wygląda pan na oszusta. Mam nadzieję, że dotrzyma pan słowa. Niech pan mówi,
co pan chce wiedzieć!
— Skąd mieliście trzy gniadosze?
— Ze stajni niejakiego Surehanda.
— A muły?
— Również stamtąd.
— Ukradliście je?
— Właściwie nie. To było małe, sprytne oszustwo. Corner dowiedział się gdzieś, że Old
Surehand zostawił swoje najlepsze konie i muły jakiemuś Niemcowi, który miał do niego
przyjechać z żoną. Oczekiwał także odwiedzin kilku młodych malarzy i rzeźbiarzy, których
miał wyposażyć...
— Wyposażyć? — przerwałem mu. — W jakim celu?
— Mieli jechać konno do kraju Apaczów na wielką wystawę. Zaprosił ich młody
Surehand, który podobnie jak ojciec pojechał tam wcześniej. Zamiast artystów, zjawiliśmy się
my. To było jak karnawałowa maskarada. Zarządca uwierzył nam i dał wszystko, czego
zażądaliśmy.
— Ach! To dlatego nazwaliście siebie malarzami i rzeźbiarzami!
— Tak jest! — roześmiał się. — Niech pan pyta dalej!
— To mi wystarczy. Jeśli poznałbym więcej waszych tajemnic, bardzo byłoby mi trudno
albo w ogóle nie byłbym w stanie dotrzymać słowa. Wolę więcej nie wiedzieć.
— A ja mogę sobie pójść?
— Tak.
— Dziękuję! Jest pan człowiekiem honoru, sir! Ale ja nie mam konia!
— Na to ja z kolei nie mam wpływu.
— Czy mógłby mi pan przynajmniej dać muła?
— Kradzionego? Wykluczone.
— Skoro jednak wie pan już, że zwierzęta nie były nasze, sam nie może ich pan
zatrzymać!
— I nie mam zamiaru. Znam obu Surehandów. Może być pan pewny, że otrzymają z
powrotem to, co im ukradliście, a w każdym razie tyle, ile zdołam z tego uratować.
Zatrzymuję również wasz namiot.
— Well! To mi obojętne! Ale bez konia nie mogę nigdzie wyjechać. Dzisiaj jeszcze
usłyszy pan, że komuś gdzieś ukradziono konia. Czy to nie obciąży pańskiego sumienia?
— W żadnym wypadku. Nie zamierzam obciążać się tym, co robi ktoś inny.
— Dobra! Wszystko w porządku! Powodzenia!
Chciał się oddalić, ale drogę zastąpił mu gospodarz, który przysłuchiwał się rozmowie.
— Jeśli rzeczywiście chce pan apelować do czyjegoś sumienia, to moje jest do pańskiej
dyspozycji. Natychmiast zatroszczę się o to, by dzisiaj nie zginął stąd żaden koń. Nikomu i
nigdzie! Za dziesięć minut całe miasto będzie wiedziało, że nam pan uciekł i zamierza pan
ukraść konia. Lepiej niech się pan stąd wynosi!
Mężczyzna chciał już pójść za tą radą, ale Pappermann raz jeszcze wziął go za rękę i
powiedział: