Spadkobiercy Winneto..

— Tak!
To był moment niezwykły, a może i epokowy. Ciemności! Budzące grozę otoczenie!
Starzejąca się blada twarz i Indianin, niezwykłych uzdolnień i odwagi, w najbardziej
obiecującym okresie swego życia. Stoją naprzeciw siebie po obu stronach ołtarza trzymając w
dłoniach malutkie świeczki, których nikły blask już o parę kroków dalej pochłania zupełna
ciemność. Młody Orzeł mówił o lataniu. Twierdził, że potrafi latać tonem wykluczającym
jakiekolwiek wątpliwości. Myślał o fizycznym locie. Ja pomyślałem jednak również o locie
duchowym, jaki musiał przedsięwziąć ten archetyp odrodzonego ludu, by zwrócić swym
braciom amulety zaginione na przestrzeni minionych tysiącleci. Pokładałem jednak w tym
chłopaku wielką, serdeczną i, chciałoby się rzec, świętą ufność.
— Wierzę w ciebie! — odpowiedziałem. — Wezmę je teraz, ale zwrócę ci na każde
żądanie.
— Daj mi na dowód swą rękę!
— Oto ona! Podaliśmy sobie dłonie.
— A więc weź je! — powiedział i chwycił za płytę, by pomóc mi ją odsunąć. Była
jeszcze ciepła. Wyjąłem amulety z ołtarza. Zasunęliśmy płytę z powrotem i zdmuchnąwszy
świeczki opuściliśmy Dom Śmierci udając się do naszego obozowiska. Drabinę zabraliśmy ze
sobą, aby nas już po wszystkim nie zdradziła. Nasz pobyt nad Ciemną Wodą dobiegł końca.
Choć krótki, okazał się bardzo owocny.