Spadkobiercy Winneto..

siły tego uczynić. Wpadłem mu w słowo i oświadczyłem, że jeśli mamy się prosić o
przebaczenie, to z pewnością pierwszy uczynić to powinien biały, a nie Indianin. Nawiązałem
do przeszłości i opowiedziałem o tym, jak blade twarze przybyły zza morza, aby pozbawić
swych "czerwonych braci" wszystkich ich amuletów. Szedłem dalej tropem historii, w niczym
nie przesadzając i niczego nie owijając w bawełnę. Mówiłem prawdę — nagą, bez retuszu,
taką, jaką była. Mówiłem o błędach czerwonej rasy, o jej cnotach i cierpieniach, a przede
wszystkim o jej obecnym braku perspektyw na przyszłość, który jest w głównej mierze winą
białych. Biały człowiek doszedł jednak do głębszego zrozumienia. Chce, by jego czerwoni
bracia pozostali przy życiu, by stali się ludem, jakim być mieli w pierwotnym zamyśle. Biały
człowiek gotów jest uznać i naprawić wszystkie swoje błędy. Nade wszystko czuje się w
obowiązku oczyścić swe serce i sumienie, prosząc o przebaczenie swych czerwonych braci.
Powiedziawszy to wszystko, zbliżyłem się do moich przeciwników i wyciągnąłem do
nich na przeprosiny moje obie ręce. Przez kilka chwil panowała zupełna cisza, potem jednak i
ich ręce wyciągnęły się w moim kierunku. Przedstawiciele wszystkich plemion uznawali
swoje winy i również mnie, bladą twarz, prosili o przebaczenie.
— Przebaczmy sobie wzajemnie! Wy nam, a my wam! — zawołał stary Tangua. — A
potem pomóżmy sobie! Nienawidziłem cię, ale odtąd będę cię kochał! A kiedy umrę, niech
pokój zstąpi na mój grób! Czy jesteśmy jeszcze waszymi jeńcami?
— Nie — rozległ się głos Tatella-Saty, zanim jeszcze zdążyłem otworzyć usta.
— Uff! — zawołał Kiktahan Szonka. — Kto to powiedział?
— Strażnik wielkiej wiedzy medycznej.
— Gdzie on jest?
— Na drugiej ambonie.
— A więc jesteśmy na czymś w rodzaju Diabelskiej
Ambony?
— Tak. Podsłuchiwałem was z północnej ambony nazywanej Uchem Boga. Z niej dobry
człowiek słyszy, co mówią źli ludzie, i może się dzięki temu przed nimi obronić. Południowa
ambona zwana jest Uchem Diabła. Z niej źli ludzie słyszą, co mówią dobrzy i zostają
uratowani. Wódz Tangua pytał, czy jesteście nadal naszymi jeńcami. Niech pyta dalej!
Starzec nie dał sobie tego dwa razy powtarzać:
— Czy staniemy przy palu męczarni?
— Nie — odparł z drugiej ambony Tatella-Sata.
— Nie zabijecie nas więc?
— Nie.
— Zachowamy naszą broń i konie?
— Tak.
— Czy możemy tu pozostać i przyłączyć się do klanu?
— Tak.
— Czy zgadzają się na to wszyscy wasi wodzowie?
— Wszyscy, wszyscy… — rozległy się głosy wodzów siedzących z Tatella-Satą.
— A co z naszymi amuletami?
— Spójrz w niebo! Kogo widzisz?
Było już na tyle jasno, że inżynier wyłączył projektor, Winnetou zniknął z powierzchni
wodospadu. Na tle nieba ukazał się za to Młody Orzeł, zniżył lot swej maszyny, okrążył
trzykrotnie plac i wylądował u stóp ambony, na której się znajdowałem. Wszedł do nas na
górę i powiedział:
— Old Shatterhand zwraca wam przeze mnie wasze amulety. Jesteście wolni!