Spadkobiercy Winneto..

— Na pewno nie wszystko — odparł zapytany. — Ale jeśli chce zostać, to pewnie ma
swoje powody, na co my z kolei nic nie poradzimy.
— Powody? Hm, owszem! Zawsze ma jakieś powody! Ja w każdym razie jeszcze się nie
spotkałam z tym, żeby nie miał jakichś powodów.
— Czy są one przekonujące? — spytał stary.
— Hm, prawie zawsze!
— W takim razie niech pani siada, na Boga i okaże mężowi trochę zaufania. On wie,
czego chce. Na razie zostajemy tutaj.
— Jak długo?
— Prawdopodobnie do rana.
— Czy tak? — zapytała mnie.
— Tak — skinąłem głową.
— A więc pozwolisz działać Entersom?
— Dziś tak, ale nie dłużej. Wiem, dokąd jadą! A może wolisz, byśmy ich jeszcze dzisiaj
dogonili i wlekli się z nimi bez sensu? Potrzebujemy ich — to prawda. Pod pewnymi
względami są nam niezbędni, mimo to nie uważam za konieczne trzymać się ich w dzień i w
nocy. Dla mnie przynajmniej byłoby to uciążliwe.
— Dla mnie również. Masz rację.
— Doskonale! Ruszamy więc nazajutrz! Dogonimy ich bez przeszkód w dowolnym
momencie.
Serduszko przyznała mi rację. Nie było powodu do pośpiechu. Mieliśmy czas spokojnie
przygotować się do podróży. Indianie nie wrócili. Czuwający Pies nie spostrzegł swej straty.
Jej ogrom może docenić tylko ten, kto zna źródła i znaczenie indiańskiej “medycyny“.
Czytelnik dowie się niebawem, jak na Kiktahana Szonkę podziałała utrata dwóch psich łapek.