Spadkobiercy Winneto..

o obydwu, aby nie przepadły, jeśli mimo wszystko, nie przybędziesz.
A teraz otwórz przede mną twe serce i ducha, i usłysz, co ja, umarły, a mimo to żyjący,
mam Ci do powiedzenia!
Jestem Twoim bratem i chcę nim pozostać nawet wówczas, kiedy szczepy Apaczów
obiegnie żałobna wieść: “Winnetou, nasz wódz, nie żyje!“ Nauczyłeś mnie, że śmierć jest
największym z oszustw tej ziemi. Chcę Ci udowodnić, że ten Twój drogocenny podarek jest
najczystszą prawdą, a kiedy będą o mnie mówić, że umarłem, chcę rozpostrzeć nad Tobą moje
ręce tak samo, jak to czyniłem za życia. Chcę Cię ochraniać mój przyjacielu i bracie, mój
bracie, drogi bracie!
Przyprowadził nas ku sobie nawzajem wielki, dobry Manitou. Nie jesteśmy dwoma
istotami, lecz jedną. I tak już pozostanie. Nie ma mocy zdolnej temu przeszkodzić. Nie
rozdzieli nas nawet grób. Pokonam jego otchłań przychodząc do Ciebie i pozostając z Tobą
na zawsze w moim testamencie.
Od kiedy Cię poznałem, byłeś mi zawsze aniołem-stróżem. Ja zaś byłem nim dla Ciebie.
Znaczyłeś dla mnie więcej niż każdy z tych, których kochałem. Naśladowałem Cię we
wszystkim. Wiele mi dałeś. Ofiarowałeś mi skarby ducha i umysłu, a ja próbowałem je sobie
przyswoić. Jestem Twym dłużnikiem i cieszy mnie to, gdyż ten dług nie przygniata, a wynosi.
Czemu wszystkie blade twarze nie przyszły do nas, jak Ty sam jeden przyszedłeś do mnie
jednego? Powiadam Ci — wszyscy moi czerwoni bracia z taką samą chęcią zaciągnęliby u
nich dług, który ja zaciągnąłem! Wdzięczność czerwonej rasy byłaby tak wielka i szczera, jak
wdzięczność, którą ma dla Ciebie Twój Winnetou. A tam gdzie wdzięczne są miliony, ziemia
staje się niebem.
Ty jednak uczyniłeś jeszcze nieskończenie więcej! Stałeś się przyjacielem nie tylko Twego
czerwonego brata, ale i całej wzgardzonej i prześladowanej rasy, choć wiedziałeś i wiesz
równie dobrze jak ja, że nadejdzie czas, kiedy z tego powodu sam staniesz się przedmiotem
wzgardy i prześladowań. Ale odwagi mój przyjacielu; ja Cię nie opuszczę! W czym nie
uwierzą Tobie — żyjącemu — w tym mnie, zmarłemu, wierzyć będą musieli. Jeśli nie będą
chcieli zrozumieć, o czym Ty piszesz, daj im do przeczytania to, co ja napisałem. Jestem
przekonany, że najśmielszym i najlepszym czynem Twojego Winnetou było właśnie to, że w
cichych, świętych godzinach, odłożywszy na bok strzelbę, chwytał dla Ciebie za pióro. Ciężkie
dla mnie było to pisanie, bardzo ciężkie przez pióro, które nie chciało słuchać
czerwonoskórego. A jednocześnie lekkie, tak lekkie przez serce, które przemawia w każdej
linijce, którą zostawiam ludzkiemu rodowi.
Twój Winnetou pozostanie więc przy Tobie także w śmierci, gdyż jego miłość będzie żyć
nadal. Będę walczył u Twego boku wiedząc, że walczę o siebie i o swój lud. Dla Twej ochrony
wzniosłem się ku Tobie, Ty zaś uczyń mi miejsce! Wówczas również mój lud wzniesie się ku
Twemu i zgładzone zostaną wszystkie jego cierpienia, jeśli nie z jego dziejów, to przynajmniej
przed obliczem Manitou, który, jeśli tylko może, sądzi litościwie.
Ty wiesz, że jestem przy Tobie, kiedy Twe oczy biegną po linijkach, ale niejako duch,
spirytystyczny wymysł, lecz jako wierny, gorący puls, którym odtąd w zjednoczeniu z Twoim
własnym pulsem bije Twoje serce. Niechby puls ten stał się pulsem całej ludzkości!
Czyż mam okazać się głupcem pisząc Ci to wszystko? Pozdrawiam Cię! Cokolwiek
chciałbyś jeszcze ode mnie usłyszeć, znajdziesz na tych wszystkich stronach. Przyniosłem je
na Nugget Tsil. Dół już jest wykopany i czeka, by zatrzymać je dla Ciebie. Jestem sam! Jakże
Cię umiłowałem, mój bracie! I jakże Cię miłuję! Byłeś mi duchem i rozumem, sercem i wolą.
Czym ja byłem dla Ciebie, tym przez Ciebie się stanę. Jak wielka, jak nieskończona jest liczba
tych, którzy chcieliby się tym również stać — Wami... dla Was... dla Was...!
Twój Winnetou