Spadkobiercy Winneto..

Do kraju Indian
Byliśmy nad wodospadami. Mieszkaliśmy w Clifton-House, niedaleko kanadyjskiego
końca mostu wiszącego. Z hotelu rozciągał się niezrównany widok na walące się
majestatycznie w dół masy wodne. Najlepsze pokoje — z oknami wychodzącymi na
wodospady — znajdowały się na pierwszym piętrze. Ze wszystkich pokoi można było wyjść
na wspólny taras szerokości około ośmiu kroków, nad którym rozciągnięty był podparty
filarami dach. Na ów taras wychodziło się przeszedłszy pokój wszerz po wejściu z korytarza.
Oba wodospady — prosty i wygięty w kształcie podkowy — były z niego szczególnie dobrze
widoczne.
Gdybyśmy byli w Niemczech, goście z pierwszego piętra kręciliby pewnie nosem na ów
wspólny zadaszony taras i bardzo szybko przegrodzono by go ściankami. Tu jednak
człowieka oddzielały od innych tak wysokim i mocnym, acz niewidocznym, murem, że nie
trzeba budować drewnianych ścianek, by ochronić się przed natarczywością i niedyskrecją.
Mimo to ucieszyło mnie, że kiedy przybyliśmy, wolny był akurat apartament położony w
bliższym wodospadom końcu korytarza, a więc sąsiadujący z jednym, a nie z dwoma innymi
apartamentami. Jak się okazało sąsiedni zajmowały dwie osoby — Hariman F. Enters i
Zebulon L. Enters.
Spodziewałem się, że bracia nie będą czekali, lecz zjawią się jak najszybciej, by być przy
naszym przyjeździe. Tego jednak, że będziemy mieszkali w sąsiednich apartamentach
oczywiście nie mogłem przewidzieć, co nie znaczy, by ta bliskość przeszkadzała.
Każdy nowo przybyły gość miał obowiązek wpisać się w biurze na listę. To była jedyna
informacja, jakiej się od niego wymagało. Wpisałem nas jako “państwa Burtonów“. Ten
kamuflaż był o tyle konieczny, że właściwy powód naszego przybycia zobowiązaliśmy się
zachować w tajemnicy. Musiałem więc zrezygnować z posługiwania się moim prawdziwym
nazwiskiem, które było tu ogólnie znane.
Nasz apartament składał się z trzech pomieszczeń. Pokój żony znajdował się po stronie
wodospadu w kształcie podkowy i był wprawdzie większy od mojego, ale nie miał balkonu. Z
mojego widać było wodospad amerykański, a choć był mniejszy, miał wyjście na taras, gdzie
mogłem się również wygodnie urządzić. Pomiędzy tymi pokojami znajdowała się toaleta w
praktyczny amerykański sposób połączona z garderobą. Kiedy pokazywano nam ten
apartament zapytałem kelnera, kto mieszka obok.
— Dwaj bracia, jankesi o nazwisku Enters — odpowiedział. — Ale oni właściwie tylko
tu śpią. Jedzą gdzie indziej. Wcześnie wychodzą, a wracają dopiero późnym wieczorem,
kiedy już nic nie podajemy.
Zrobił przy tym dość osobliwą minę tak, że postanowiłem pytać dalej:
— Dlaczego tak robią? Kelner wzruszył ramionami:
— Clifton-House jest hotelem pierwszej klasy. Kto do niej nie należy, może tu spać, ale
nie będzie chciał jeść i obcować z innymi gośćmi. Być może spróbuje, ale tak szybko zostanie
rozpoznany i odepchnięty, że z pewnością tej próby nie powtórzy.
To było szczere postawienie sprawy! Tutejsi kelnerzy, przynajmniej w sześćdziesięciu
procentach pochodzili z Niemiec lub Austrii. Ten był kanadyjskim Anglikiem — stąd też jego