Spadkobiercy Winneto..

śluzy. Fala przeszła z takim impetem, że zalała wszystkich i groziła porwaniem ze sobą
każdego, kto choćby na moment puściłby się skał. Zabrała zresztą ze sobą większe odłamki
skalne i zgromadziła je nieco niżej tarasując drogę powrotną do doliny. Przez to zwalisko
ledwie przeciekała, płynąca już normalnym strumieniem rzeczka. Indianom nie pozostawało
więc nic innego jak iść dalej naprzód. Ci, którzy pobiegli z powrotem do doliny musieli
zawrócić i dołączyć do swych towarzyszy. Droga w górę została również niemal całkowicie
zasypana. Wojownicy znaleźli w zwalisku tylko jedną wąską szczelinę, którą należało
najpierw ostrożnie zbadać. Podjęli się tego obaj czarownicy z największym trudem
rozpaliwszy swoją mokrą pochodnię. Szczelina okazała się właściwym tropem, ale ledwie
znaleźli się po drugiej stronie, rozległ się znowu huk i zadrżała ziemia. Czarownicy rzucili się
naprzód w śmiertelnym przerażeniu. Wpadli na siebie, przewrócili nawzajem i nie władając
już sobą w pełni usiedli w końcu w bezmyślnym osłupieniu. Tak ich też zastaliśmy.
Z tej relacji jasno wynikało dla mnie, że na ratunek zasypanym można było przyjść tylko
z naszej strony, a nie od strony Doliny Jaskini. Należało sprowadzić robotników z
pochodniami, kilofami, łopatami i wszelkimi innymi potrzebnymi narzędziami. Zmusiliśmy
czarowników do powstania i wyjścia z nami na zewnątrz, gdzie inżynierowi i jego ludziom
udało się tymczasem przywrócić najniezbędniejsze oświetlenie. Wziąwszy obydwu
czarowników pod ręce zaprowadziłem ich do ambony, na której uwięziony był Tangua ze
swymi sprzymierzeńcami.
— Uratowani! — krzyknął rozpoznając moich więźniów. — To ich przewodnicy! Jeżeli
oni żyją, żyje także Pida!
Nie odezwawszy się ani słowem wepchnąłem czarowników za kordon i oddaliłem się, by
omówić dalszą akcję ratowniczą z Old Surehandem, któremu podlegali robotnicy. Ci ostatni
zapomnieli już o swym wzburzeniu i chętnie zgodzili się podjąć pracę nad usuwaniem
blokady. W tym przedsięwzięciu bardzo użyteczne okazało się światło elektryczne. Żarówki
uczyniły zupełnie zbytecznymi, dające niewiele światła i kopcące pochodnie. Rozpoczęła się
praca — ciężka i nie całkiem bezpieczna. Należało usunąć ogromne masy kamieni. Ile czasu
mogło to potrwać — tego na razie nikt nie potrafił przewidzieć. Tatella-Sata zszedł raz do
jaskini, aby zapoznać się z postępem robót. Głównie jednak pozostawał na swojej ambonie, z
której mógł wszystko nadzorować. Najbardziej interesowały go rozmowy wrogich wodzów,
którym mógł się stamtąd przysłuchiwać. Poświęcił na to wiele czasu i ciągle jeszcze słuchał z
wielkim zajęciem. Dowiedział się nie tylko o wszystkich krętactwach, ale miał również
sposobność zaobserwować wpływ, jaki katastrofa wywarła na tych ludziach.
Serduszku praca paliła się w rękach. Wraz z Asztą, Kolmą Puszi i innymi
czerwonoskórymi przyjaciółkami przygotowywała się na przyjęcie uwolnionych spod ziemi
wojowników, z których wielu z pewnością musiało odnieść poważne obrażenia. Należało
liczyć się nawet z wypadkami śmiertelnymi. Zaspokojenia domagał się również głód całego
wrogiego wojska. Rzeczy do przemyślenia i do zrobienia było co niemiara. Również my,
mężczyźni, nie mogliśmy sobie pozwolić na odpoczynek. Wprawdzie prac ratunkowych,
spokojnie i pewnie posuwających się do przodu, przyspieszyć się nie dało, natomiast
musieliśmy podjąć decyzje dotyczące dalszego losu czterech tysięcy mężczyzn, przede
wszystkim ich schronienia i wyżywienia, a także, o ile to byłoby możliwe, przeobrażenia ich
z naszych wrogów w przyjaciół. Owa przemiana zdawała się już zresztą stawać po części
faktem, jeśli jeszcze nie w odniesieniu do zasypanych, to na pewno do znajdujących się na
powierzchni niektórych naszych czołowych przeciwników. Poczyniłem to spostrzeżenie z
radością podczas rozmowy z Old Surehandem i Apanaczką, których zastałem
rozprawiających ze swymi synami. Moje pojawienie się przyjęte zostało początkowo z
zakłopotaniem. Old Surehand opanował się jednak szybko i powiedział:
— Dobrze, że możemy tutaj z tobą na osobności porozmawiać. Właśnie mówiliśmy o
tym, czy nie jesteśmy ci winni jakichś przeprosin. Moim zdaniem, jesteśmy. Tobie i Tatella-