Spadkobiercy Winneto..

przez nich tylko kontaktuje się z zewnętrznym światem. My również go nie widzieliśmy.
Zameldowaliśmy mu o naszym przybyciu, on jednak kazał nam cierpliwie czekać dopóki nie
pojawi się ten, którego z bólem serca oczekuje. Wtedy dopiero opuści swój dom, by ukazać
się tym, którzy dzielą jego uczucia i zamiary.
— Kto jest tym wyczekiwanym przybyszem? — spytała Serduszko.
— Wiemy na ten temat równie niewiele co Winnetou, który nam przekazał tę wiadomość.
Czekamy jednak z utęsknieniem, by osoba ta jak najprędzej przybyła. Natomiast nieznane
nam są pańskie zamiary, mister Burton. Czy znalazł się pan tu przypadkowo?
— Nie — odpowiedziałem.
— A więc na Górę Winnetou przybył pan celowo?
— Tak.
— I chce pan tu pozostać?
— Pozostać aż do wyjaśnienia sytuacji.
— Gdzie będzie pan mieszkał — w górnym czy w dolnym
mieście?
— W górnym.
— Prosimy więc, by rozbił pan swój namiot obok naszego. Może dowiemy się z czasem,
co skłoniło pana, białego, do przybycia w te strony.
— Och, tego dowiedzieć się pan może już teraz. Zostałem zaproszony. Poza tym i tak
bym tu przyjechał, gdyż usłyszałem od was wiele interesujących rzeczy nie tylko o tej górze,
lecz również o związanych z nią planach.
— Od nas? Od nas obydwu?
— Tak. Od was obydwu.
— Kiedy i gdzie?
— W hotelu "Clifton" nad Niagarą.
— Tam? Tam wprawdzie doszło między nami do spotkania i tam zyskał pan nasz
ogromny szacunek, ale o Górze Winnetou nie było żadnej mowy!
— Nie mówiliście o tym ze mną, lecz między sobą! Usłyszałem to mimochodem siedząc
przy sąsiednim stole.
— Uff, uff! — zawołał mój rozmówca.
— Uff, uff! — zawołał również Atabaska. — Rozmawialiśmy w języku Apaczów.
Byliśmy przekonani, że nas nikt nie rozumie. Pan nas zrozumiał?
Nie zdążyłem odpowiedzieć, gdyż z górnego miasta rozległy się głośne krzyki. Nastąpiło
duże poruszenie. Ludzie biegali wzdłuż wszystkich uliczek roznosząc jakąś wiadomość.
Wkrótce dotarła ona i do nas.
— Przyjeżdża Tatella-Sata! Przyjeżdża Tatella-Sata! -wołano.
— Czy to możliwe? — zapytał Algongka.
— Czy to prawda? — pytał również Atabaska. — W takim razie musiał przybyć ten, na
którego czekał. Kto to jest? Kto go widział?
I wtedy zobaczyliśmy w oddali dwóch jeźdźców, galopujących od strony górnego miasta.
Były to kobiety. Wstrzymując konie rozejrzały się po dolnym mieście, a dostrzegłszy tłum
ludzi na placu narad, skierowały się w naszą stronę. Były to obydwie Aszty.
Dotarły do placu, zeskoczyły z koni i nie zwracając na nikogo uwagi podbiegły ku nam i
przywitały się ze wzruszającą, niemal niezrozumiałą dla nas radością. W chwilę potem była
ona jednak dla mnie zrozumiała, gdyż matka uzupełniła powitanie o słowa:
— A więc jesteśmy uratowani, jesteśmy uratowani! Przez pana, mister Burton!