Spadkobiercy Winneto..

— Wierzę ci! — zapewnił go Młody Orzeł.
— Pozwólcie mi więc być waszym przewodnikiem! Oczekiwałem was.
— Oczekiwałeś nas? — zapytał Apacz zdumiony. — To niemożliwe!
— To nie tylko możliwe, ale zupełnie pewne. Możesz mi wierzyć!
Młody Orzeł był zupełnie zbity z tropu. Kiowa czyli wróg! Gwiazda mogła mieć na celu
zmylenie przeciwnika! Rzucił mi pytające spojrzenie, a ja przymknięciem powiek dałem mu
na nie pozytywną odpowiedź. Młody Orzeł powiedział wtedy:
— W takim razie bądź naszym przewodnikiem! Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale nie
zdążył, bo Zebulon
Enters szybko i bez uprzedniego zastanowienia zapytał Kiowę:
— Czy Siouxowie już są?
— Jacy Siouxowie? — odpowiedział pytaniem Kiowa.
— Siouxowie pod przywództwem Kiktahana Szonki, którzy mieli przyjechać do
Wikonte-mini. I Utahowie z Tusahgą Sariczem.
Twarz Kiowy straciła przyjazny wyraz. Spojrzał ostro na rozmówcę i zapytał:
— Czy zna pan tych wodzów?
— Tak — odparł Zebulon.
— Słyszałem, że jesteście braćmi?
— Owszem.
— Kiktahan Szonka wysłał was do Wikonte-mini?
— Tak.
— A więc śpieszcie się! Czekają na was. Zgłoście się do Pidy, wodza Kiowów, syna
słynnego Tanguy! On zaprowadzi was do Kiktahana Szonki i Tusahgi Saricza.
— Mamy się śpieszyć? Dlaczego?
— Tego nie wiem. Tak mi powiedziano.
— Ale co będzie wtedy z wami? Gdzie się znowu spotkamy?
To pytanie skierował do mnie i do żony. Odpowiedziałem:
— Nie martwcie się o to! Obiecuję wam, że spotkamy się we właściwym czasie i miejscu,
i że dotrzymam słowa tak, jak dotrzymałem go w przypadku Diabelskiej Ambony. Jedźcie
spokojnie! Możecie zaufać wszystkiemu, co mówi ten Kiowa!
— To Wikonte-mini jest rzeczywiście Ciemną Wodą, w której zginął nasz ojciec?
— Tak. Znacie opis tego miejsca z mojej książki. Natychmiast je rozpoznacie.
— Nie znamy dalszej drogi. Czy to jeszcze daleko? Tym razem w odpowiedzi wyręczył
mnie Kiowa:
— Jedziecie dalej sami. My musimy zboczyć trochę z dotychczasowego kierunku.
Kiktahan Szonka was wzywa i powinniście go słuchać! Nie martwcie się, że zabłądzicie.
Wystarczy jechać prosto. W pobliżu jeziora traficie na wartowników, którzy zaprowadzą was
do Pidy.
Kiowa mówił tonem nieznoszącym sprzeciwu. Entersowie posłuchali. Pojechali sami
swoją drogą. Wydawało się, że opuszczają nas niechętnie, choć przecież, chcąc nas wydać
wrogom, od samego początku musieli się z tym liczyć. Kiedy nie mogli już nas słyszeć,
Kiowa zwrócił się do Młodego Orła:
— Czy mój brat zna tych ludzi?
— Znamy ich bardzo dobrze — skinął głową zapytany.
— Czy wiecie, że są waszymi wrogami?
— Tak.