Spadkobiercy Winneto..

— Nie. .
— Ale przecież uważasz zapadnięcie się sklepienia za możliwe!
— Nie tylko za możliwe, ale nawet za całkiem prawdopodobne. Myślę jednak, że ani
dziś, ani jutro jeszcze do nie dojdzie. Pochylenie musi się przedtem znacznie powiększyć. O
tym wszystkim jednak nikomu ani słowa.
— Nikomu?
— Nikomu.
— Nawet Tatella-Sacie?
— Nawet jemu. Chcę sam pokierować tą sprawą. Ktokolwiek w nią wkroczy, będzie mi
przeszkadzał, a może nawet wszystko popsuje.
— Czy wiesz, co na siebie bierzesz.
— Tak. Zgadzam się, że niemało. Ale sądzę, że dam sobie radę. Chodź, Serduszko! Na
nas już czas. Nie mogę się spóźnić ani minuty na pojedynek.
— I tu niestety nie jestem całkiem wolna od obaw — westchnęła.
— A mogłabyś! Będziesz miała o wiele więcej powodów do śmiechu niż do przestrachu!
Kiedy wróciliśmy do Twierdzy, Tatella-Sata przysłał nam wiadomość, że osobiście nas
odprowadzi na plac walki. Również od wodzów przybył goniec z wieścią, że przyjadą do
Twierdzy, aby towarzyszyć mi w drodze na pojedynek. Ja jednak poprosiłem ich, by tego nie
czynili, gdyż sprawa nie jest warta takiego zachodu. Na pojedynek ubrać musiałem strój
wodza. Naładowałem mój sztucer Henry'ego, choć nie spodziewałem się go użyć. Amuletów
nie mogłem mieć przy sobie. Serduszko włożyła je do swojej torby podróżnej. Chciała usiąść
na placu walki obok mnie i w ten sposób wziąć udział w pojedynku. Nie miałem nic
przeciwko temu. O odpowiednim czasie wyszliśmy na dziedziniec, gdzie stały przygotowane
przez Inczu-intę wierzchowce. Tu natknęliśmy się na Młodego Orła i Pappermanna, których
nic nie odwiodłoby od tego, by stać się świadkami mego zwycięstwa, pojawił się też Tatella-
Sata na swym białym mule, bez żadnego orszaku. Ruszyliśmy w drogę. Na przedzie
czarownik, Serduszko i ja, z tyłu Młody Orzeł z Pappermannem.
Już z Twierdzy widać było wyraźnie, że kroki wszystkich mieszkańców górnego i
dolnego miasta kierowały się ku miejscu pojedynku. Otaczał je ogromny tłum, w który jednak
nie dało się zaobserwować niedogodności, jakie normalnie towarzyszą większym
zgromadzeniom tak zwanych "cywilizowanych" ludzi. Wszyscy byli już na miejscu Nie
brakowało nikogo, w kim pojedynek wzbudził zainteresowanie. Przybywaliśmy jako ostatni.
Moi przeciwnicy siedzieli gotowi do walki. Na nasz widok powstali, z wyjątkiem
Tanguy, który nie mógł tego uczynić. Tatella-Sata usiadł dokładnie za mną zyskując przez to
doskonały wgląd w twarze, czterech wodzów. Oświadczono mi, że przewodniczący komitetu
wygłosi teraz mowę. Przemawiać mieli czterej wodzowie, a na końcu ja, po czym nastąpić
miała walka. Słysząc to wyszedłem na środek i zawołałem tak głośno, by wszyscy mnie
usłyszeli:
— Old Shatterhand przyjechał walczyć, nie przemawiać. Kiedy niebezpieczeństwo jest
blisko, tylko bojaźń szeroko otwiera usta, odwaga zaś milczy i działa. Nie rozmawiałem z
Pidą o żadnych mowach. Godzę się tylko na to, co ustaliliśmy!
Przewodniczący komitetu zareagował na to zamaszystym ruchem ręki, który miał
zapewne na celu zaimponowanie widzom i zaczął:
— Komitet postanowił, że mam wygłosić mowę, a każde postanowienie komitetu...
— Zamilcz! — zagrzmiałem. — Postanowienia podjęte zostały między mną a Pidą! Wasz
komitet dla mnie nie istnieje. Ledwie go toleruję. Przystałem tylko na to, że będziesz dawał
komendę do strzału wodzom, a dokładnie minutę później — mnie. To wszystko, co ci wolno!
— Nie stoję tutaj po to tylko...