Spadkobiercy Winneto..

— Co to znaczy? Czyżbyście chcieli gdzieś jechać?
— Tak — odparłem. — Niech pan siada na konia!
— To niemożliwe! Obiecałem, że zostanę!
— A więc niech pan zostanie! Słowa należy dotrzymywać! Ja natomiast obiecałem, że
opuszczę Nugget Tsil, i to bez zwłoki!
— Komu pan to obiecał?
— Tym oto dżentelmenom. Wskazałem na członków komitetu.
— Jesteśmy ich zdaniem zbyt gwałtowni! — nie wytrzymał już dłużej Hariman Enters.
— Nie dość delikatni, dyskretni i taktowni — dorzucił Zebulon. — Uważają, że pan
Burton nie pasuje do tego miejsca.
— Co za niesłychane grubiaństwo! — wybuchnął Pappermann. — Pan Burton jest
człowiekiem...
— Cicho! — przerwałem mu. — Komu obiecał pan tu pozostać?
— Tym oto damom.
— Jak długo?
— Nie było o tym mowy. Na pewno do jutra rano. Mamy sobie tyle do powiedzenia. Czy
naprawdę musicie jechać?
— Tak, bezwzględnie. Pan może tu zostać i jutro nas dogonić.
— Co? Mam zostawić pana i pańską żonę? Byłbym szubrawcem! O, nie! Jadę z wami!
Poproszę panie o zwolnienie mnie z danego słowa! Na pewno się zgodzą! Obiecam im, że
bardzo szybko znowu się zobaczymy!
Z niedźwiedzią, ale tym bardziej wzruszającą czułością ucałował dłonie obydwu Indianek
i podszedł do swego osiodłanego już muła. Aszta-matka wyprostowała się i zapytała głośnym,
władczym głosem:
— Co tu się stało? Chcę to wiedzieć ja, żona nieprzekupnego Wakona, który nie zgodził
się zostać członkiem tego komitetu! Kto mi odpowie?
— On ci odpowie! Ten, który nadjeżdża! — powiedziała Aszta-córka wskazując na
Młodego Orła zbliżającego się na idącym tanecznym krokiem koniu.
Będąc już przy nich Indianin zawołał donośnym głosem:
— Jestem jednym z Winnetou z plemienia Apaczów. Wracam do ziemi moich przodków
z miast bladych twarzy. Nazywają mnie Młody Orzeł...
— Młody Orzeł... Młody Orzeł... — przekazywano sobie wokół z ust do ust. To imię było
powszechnie znane mimo młodego wieku jego właściciela.
Indianin mówił dalej:
— W imieniu wszystkich Winnetou z plemienia Apaczów oświadczam, że komitet ten nie
jest godny rozstrzygnąć wielkiej kwestii, przed którą dzisiaj stoimy! Ten policzek był
zasłużony i stanowił jedyną właściwą odpowiedź! Został wymierzony nie tylko samemu
Antoniusowi Paperowi, ale całemu komitetowi. Powiedziałem. Howgh! Zebrał wodze w
dłonie zamierzając odjechać.
— I ty odjeżdżasz? — zapytała Aszta.
— Czy i ja? Ja przede wszystkim! Ale my się jeszcze zobaczymy — odparł.
— Kiedy i gdzie?
— Na Górze Winnetou.
Obydwa ostatnie pytania i odpowiedzi wypowiedziane zostały w języku Apaczów. Matka
dodała nieco ciszej: