Spadkobiercy Winneto..

siebie. Kiedy spytaliśmy, czy to możliwe, kelner odrzekł:
— Normalnie, nie, ale dla państwa Burtonów zrobimy wyjątek. Załatwię to. Najlepszy
jednak byłby nie ten, a najdalszy stół, bo siedzących przy nim można obserwować,
podsłuchiwać i zaczepiać tylko z jednej strony. Ten jednak jest już zajęty przez pewnych
dżentelmenów. Im również tego odmówiono.
Do tej pory mówił normalnym głosem. Teraz jednak dodał ciszej:
— Oni płacą za wszystko nugetami! Oddali w depozyt całą ciężką torbę samorodków!
Wiele osób bezskutecznie próbowało usiąść przy tym stole, aż wreszcie, kiedy śniadanie
dobiegało już końca, na sali pojawiło się dwóch mężczyzn, na których natychmiast zwróciły
się wszystkie oczy. Liczyli sobie mniej więcej po tyle samo lat i byli Indianami. To dało się
poznać od razu. Wysocy, barczyści, o ostrych lecz szlachetnych rysach przeszli z wolna,
zdając się na nikogo nie oglądać, do stołu i usiedli. Mieli na sobie eleganckie, lecz normalnie
skrojone garnitury, także fryzurami nie różnili się niczym od innych mężczyzn. Można było
jednak iść o najwyższy zakład, że właściwszą scenerią dla tych władczych sylwetek byłby
koński grzbiet, step i potężne bloki Gór Skalistych. Mimo głębokiej opalenizny w ich
twarzach dostrzegalny był ów nieuchwytny rys charakterystyczny dla ludzi myślących, którzy
zwykli swe spojrzenia kierować ku sprawom wyższym. O takich ludziach mówi się, że mają
uduchowione twarze. Owo wrażenie uduchowienia jest większe, głębsze i trwalsze, jeśli
jednocześnie w ich oczach gości smutek opłakujący minione bezpowrotnie lata i swego kresu
dobiegające dni umierającego ludu. Tę cichą i głośną zarazem, nieopisaną elegię śpiewały
oczy obu Indian.
— Oto i obaj dżentelmeni — powiedział kelner. — Wykwintni ludzie, choć Indianie!
Pierwsza klasa!
I dla zaakcentowania swej aprobaty strzelił palcami.
— Skąd przybyli? — zapytałem.
— Dokładnie nie wiem. Jeden z bardzo daleka, drugi z bliższych okolic. Jechali przez
Quebec i Montreal, w górę rzeki.
— Jak się nazywają?
— Mister Athabaska i mister Algongka. Piękne nazwiska, nieprawdaż? Brzmią zupełnie
bajecznie! I to jest bajka na jawie — płacą tylko nugetami!
To było jego kryterium, dawał mu wyraz bez najmniejszego skrępowania. Powiedział
nam jeszcze, że “dżentelmeni“ mają swój apartament w obsługiwanym przez niego korytarzu,
największy i najdroższy w całym hotelu. Potem musiał zająć się innymi gośćmi.
Mr Athabaska i Mr Algongka jedli powoli i z umiarem, zachowywali się w taki sposób,
jakby w hotelu “Clifton“ mieszkali od urodzenia. Przyjemnie było na nich popatrzeć.
Robiliśmy to oczywiście możliwie najdyskretniej. Serduszku przypadła do gustu szczególnie
godność, z jaką ci niezwykli ludzie wykonywali najmniejszy nawet ruch oraz skromny sposób
bycia i noszenia się. Nie mieli na sobie żadnych sygnetów, dewizek, czy jakichkolwiek
innych przedmiotów, które mogłyby sugerować zasobność czy wręcz bogactwo właścicieli.
To bardzo odpowiadało upodobaniom mojej żony, która zwykle dopiero pod moją presją
kupuje sobie nowy kapelusz czy suknię. Moją szczególną uwagę zwrócił fakt, że wbrew
zwykłej indiańskiej małomówności obaj bardzo żywo ze sobą rozprawiali, zapisując coś raz
po raz w notesach, które przynieśli ze sobą. Owe notesy zdawały się być dla nich czymś
niezmiernie ważnym, gdyż obchodzili się z nimi z wielką uwagą i dbałością, jak ze swymi
skarbami. Zapisków dokonywali szybko i wprawnie, co dowodziło doskonałej umiejętności
pisania. Widać było, że ci ludzie potrafią robić użytek nie tylko z tomahawku czy noża
myśliwskiego, ale również z pióra i ołówka, i że nawykli do pracy umysłowej.
W hotelu “Clifton“ jest zwyczaj dawania napiwków po każdym posiłku. Nie