Spadkobiercy Winneto..

— Absolutnie! Po co żył i po co umarł Winnetou? Nie po to chyba, aby rozsławić imię
jakiegoś malarza czy rzeźbiarza? I jak te młokosy go przedstawiły? Gdzie jest jego duch?
Gdzie jest jego dusza? Każdy cowboy, zbieg czy tramp potrafi przyjąć bandycką pozę tej
glinianej figury, która ma udawać Winnetou! Serduszko, pokaż jej proszę innego Winnetou!
Naszego Winnetou!
Żona otworzyła jeden z kufrów i wyciągnęła stamtąd zrobione przed wyjazdem z
Niemiec fotografie. Moment, w którym podszedłem pomóc-jej odnaleźć tę właściwą,
wykorzystała na to, by zaszeptać:
— Nie bądź taki! Nie tak ostro! Ona jest już bliska płaczu! Czy ona jest temu
wszystkiemu winna?
— W większym stopniu niż przypuszczasz — odparłem równie cicho. — Nie zna się na
sztuce i ubóstwia swoje wnuki. Nie przeszkadzaj mi!
Jak już wspomniałem, mieliśmy ze sobą obraz Winnetou dążącego ku niebieskim
wyżynom oraz kilka jego fotografii. Wziąłem jedną i przyczepiłem szpilkami do ściany.
Potem zapaliłem lampę, bo na zewnątrz już się niemal ściemniało. Blask padającego na
fotografię światła rozświetlił krzyż, ku któremu zmierzał Winnetou.
— Oto nasz Winnetou — powiedziałem. — Przypatrz mu
się!
Podniosła oczy — milczała. Podeszła bliżej — milczała. Odstąpiła kilka kroków — nie
powiedziała ani słowa. Wreszcie dotknąwszy plecami przeciwległej ściany osunęła się po niej
i usiadła. Oczy utkwione miała w fotografii. Ciągle nie odzywała się ani słowem. Jednak jej
twarz jaśniała jakoś szlachetną radością. Ogarnęło ją przeczucie jakiegoś wewnętrznego
piękna i szczęścia, przeczucie, którego nie rozumiała i nie potrafiła wytłumaczyć. Nagle
wisząca obok niej zasłona poruszyła się i wyszedł zza niej ktoś, kogo najmniej w tym
momencie byśmy się spodziewali — Tatella-Sata. Zagwarantował mi całkowitą swobodę i
zapewnił, że starać się będzie jak najmniej mi przeszkadzać. Jednak po dzisiejszych
wydarzeniach i sprawozdaniu, jakie najprawdopodobniej przedstawił mi Inczu— Ina, uznał
widocznie za konieczne odszukać mnie i wypytać o szczegóły. Od razu dostrzegł obraz,
przystanął w wejściu i wpatrywał się w niego coraz szerzej rozwartymi oczyma. Potem
wszedł do środka, zbliżył się powoli do fotografii, cofnął się, znowu się zbliżył, a wyraz jego
twarzy zmieniał się coraz bardziej. Wreszcie przyszło zrozumienie.
— Uff, uff! — zawołał. — To Winnetou? Prawdziwy Winnetou? Nasz Winnetou?
Skinąłem głową.
— Nie jego dzieło, lecz dusza — mówił dalej. — Unosi się ku niebu! A nad nim krzyż!
Taki, jak krzyż z passiflory, który zasadził w mym domu i sercu! Z jego włosów sfruwają
pióra wodzowskie! Ostatnia przykuwająca go do ziemi rzecz! Teraz jest już zbawiony! Teraz
jest wolny! Jakie to piękne!
Stał w zachwycie. Jego usta poruszały się nadał, ale nie słychać było słów, które z nich
wychodziły. Dopiero p0 jakimś czasie powiedział głośno:
— Oto on! Tak, to on! Czy możemy ukazać go naszemu ludowi takim jak tutaj? Czy
możemy postawić mu pomnik, który oddałby jego postać w sposób, w jaki ją teraz odbieram,
jako ducha?
— Tak, możemy i uczynimy to! — odparłem.
— Nie wierzę!
— Dlaczego?
— Ukazać ducha przy pomocy żelaza, marmuru czy innej materii?
— Bez żelaza i bez kamienia! A mimo to przewyższając pod każdym względem figurę,
która wznoszona jest u stóp Góry Winnetou!