Spadkobiercy Winneto..

— Znikały? — zapytał unosząc ze zdziwieniem brwi. — Kto powiedział, sir, że znikną?
— Wprawdzie nie było o tym mowy, ale wspomniał pan przecież, że chcecie mieć
również prawo wydać tak mało egzemplarzy, jak wam się spodoba.
— Oczywiście. Jeśli okaże się, że tłumaczenie nie znajdzie nabywców, zrezygnujemy z
dalszego druku. To jest przecież samo przez się zrozumiałe!
— Czy mówi pan poważnie, sir?
— Tak.
— Czy pańska podróż do Niemiec miała jeszcze coś innego na celu?
— Nie. Nie mam powodu ukrywać przed panem, że przybyłem tu wyłącznie dla tych
trzech książek.
— W takim razie przykro mi, że przejechał pan taki szmat drogi na próżno. Nie sprzedam
panu praw.
Przy tych słowach wstałem. On także uniósł się z krzesła. Nie potrafił ukryć swego
ogromnego rozczarowania. Patrzył zdumiony, a kiedy się odezwał w jego głosie dało się
wyczuć drżenie.
— Czy dobrze pana zrozumiałem, sir? Nie chce pan sprzedać Winnetou?
— Nie panu w każdym razie. Nie pozwalam pojedynczo tłumaczyć moich książek. Kto
chce tłumaczyć jedną lub kilka, musi wziąć wszystkie.
— Nawet jeśli za te trzy tomy zapłacę tyle, ile chce pan za wszystkie?
— Nawet wtedy.
— Czy jest pan naprawdę tak bogaty, mister May?
— Nie, bynajmniej. W moim przypadku o bogactwie nie może być mowy. Nie mam nic
poza dobrą gażą, która pozwala mi realizować moje cele. Ale to mi w zupełności wystarcza.
Jeśli zaś rzeczywiście zna pan Winnetou, powinien pan wiedzieć, że interesuje mnie nie
bogactwo, a dobro wyższe i cenniejsze, które mogłoby również moim czytelnikom nieść
prawdziwą radość i błogosławieństwo. Do tego z kolei niezbędny mi jest właściwy wydawca,
a że pan nim być nie może, o tym właśnie zostałem przekonany.
Moja żona zdawała już sobie sprawę, że nic nie może zmienić mojej decyzji. Było jej żal
jankesa, który stal przed nami z miną człowieka, którego spotkało coś strasznego i
nieodwracalnego. Nie chciał uznać mojej odmowy za ostateczną. Próbował się sprzeciwiać,
argumentować, obiecywać, ale na próżno. Kiedy już nic mu więcej nie pozostało, powiedział:
— Mimo wszystko nie tracę nadziei, że dostanę Winnetou. Widzę, że pani May jest o
wiele przychylniejsza mojej sprawie. Proszę z nią jeszcze o tym porozmawiać, a ja
tymczasem naradzę się z bratem, który bądź co bądź jest moim wspólnikiem.
— Czy zamierza pan raz jeszcze przyjechać? Byłoby to równie daremne, co obecna
podróż — oświadczyłem.
— Nie ma potrzeby, bym tu przyjeżdżał, bo, jak słyszę, pan wkrótce przybywa do
Ameryki. Proszę dać mi jakiś adres i określić dzień, w którym mógłbym się stawić.
— Ale to również będzie daremne — zapewniłem.
— Skąd może pan teraz o tym wiedzieć? Czy nie jest możliwe, że po rozmowie z bratem
będę mógł złożyć panu ofertę, która w większym stopniu wyjdzie naprzeciw pańskim celom i
życzeniom?
Czułem, jak wewnętrznie drży w obawie, że i tu spotka go odmowa. Ja również mu
współczułem, nie miałem jednak prawa dać moim emocjom pierwszeństwa przed decyzjami.
Serduszko ostrzeliwała mnie błagalnymi spojrzeniami, a widząc, że nie skutkują, ujęła mnie
za rękę. Powiedziałem więc:
— Dobrze, niech będzie! Dajmy sobie czas do namysłu! Moja żona nigdy jeszcze w