Spadkobiercy Winneto..

— Tak — skinąłem głową.
— Powiedz, co czujesz! Mnie się chce płakać. Czy tobie również?
Milczałem.
Objechaliśmy ciemniejące na tle nieba wzgórza od zachodu i skręciliśmy w lewo na
południe, w kierunku znanej moim czytelnikom, wciskającej się pomiędzy nie doliny. Tą
doliną pojechaliśmy aż do odchodzącego w bok wąwozu, który poprowadził nas dalej w górę.
W miejscu, gdzie się rozdzielał, musieliśmy zsiąść z koni i ciągnąc je za cugle, wspinaliśmy
się dalej aż na ostry grzbiet. Tam teren opadał znowu w dół. Jadąc dalej na wprost przez las
dotarliśmy do celu. Naszym oczom ukazał się grobowiec ojca Winnetou, Inczu-czuny, który
pochowany został siedząc na swym koniu oraz kamienna piramida obsypująca pień drzewa —
olbrzyma, u którego stóp spoczęła Nszo-czi. Miałem wrażenie, jakbym dopiero wczoraj stąd
odjechał. Drzewa i zarośla urosły, ale poza tym zdawać by się mogło, że głębokiej,
przejmującej ciszy tego miejsca przez dziesiątki lat, które już minęły, nie zakłócił nawet
gwałtowniejszy podmuch wiatru.
— Tutaj leżą wodzowie Kiowów — powiedział Zebulon Enters. Jesteśmy więc na
miejscu. Czy zostaniemy tu na noc?
— Tak. Być może nawet przez cały jutrzejszy dzień — odpowiedziałem.
— Spróbuj ich przynajmniej na razie stąd usunąć! — poprosiła szeptem moja żona. —
Nie mogą mi popsuć tej chwili!
Już miałem uczynić zadość tej prośbie, gdy Zebulon sam rozwiązał problem:
— Może pójdziemy z bratem coś ustrzelić? Chyba, że będziemy teraz jeść obiecane łapy
niedźwiedzie?
— Idźcie i spróbujcie coś upolować! — odpowiedziała mu szybko Klara. — Macie na to
ładnych parę godzin. My jemy dopiero po południu.
Bracia oddalili się, a my z Pappermannem rozbiliśmy namiot. Poczciwina starał się przy
tym zachowywać jak najciszej. Widział, że Serduszko klęczy i modli się u grobu Indianki.
(Nie popełnię chyba niedyskrecji, jeśli powiem, że Serduszko modli się często i chętnie.)
Następnie przeszła do grobu wodza. U jego stóp, dokładnie od strony zachodniej widoczne
było w ziemi niewielkie wgłębienie, porośnięte, tak samo zresztą jak cała ziemia dokoła,
podobną do mchu trawą.
— To tutaj wtedy kopałeś? — zapytała.
— Tak. Wprawdzie zasypałem dół bardzo starannie, ale nie udało mi się zebrać
wszystkiego co rozrzuciłem przy kopaniu i z czasem ziemia w dole nieco osiadła. Stąd to
wgłębienie.
— Które jednak również może kogoś skłonić do kopania!
— Niech kopie! Nic tu nie znajdzie.
— Nie bądź tego taki pewny. Przyszło mi coś do głowy.
— Ach, doprawdy?
— Doprawdy! I nie teraz, ale już wcześniej.
— Rzeczywiście wydawałaś się bardzo zamyślona. Czy to z tego powodu?
— Z żadnego innego.
— A więc powiedz, o co chodzi!
Od dawna już mam w zwyczaju we wszystkich sytuacjach brać również pod uwagę myśli
i odczucia mojej żony. Jej wrodzona bystrość często przychodzi mi z pomocą tam, gdzie moje
własne, z trudem wypracowane rozeznanie, wiedzie mnie na manowce. Zawsze z chęcią
przyznam, że w sferze bardziej wysublimowanych instynktów, kobiety mają przewagę nad
mężczyznami. Dlatego cieszy mnie niezmiernie, ilekroć słyszę od mojej niewiasty o jakiejś