Spadkobiercy Winneto..

napisał. Dlatego mogę teraz powiedzieć, że wszystko się zgadza, aż do najdrobniejszych
szczegółów.
— Dziękuję — odparłem krótko, widząc, że obserwuje, jakie wrażenie wywarła na mnie
ta pochwała.
— Były jednak dwa miejsca — mówił dalej — których sprawdzić nie mogłem, jako że
nie zdołałem ich jeszcze odnaleźć.
— O jakie miejsca chodzi?
— O Nugget Tsil i Ciemną Wodę, w której Santer znalazł swój zasłużony koniec. Czy
podczas obecnej podróży zamierza się pan tam udać, sir?
— Może tak, może nie. Zadaje pan znowu zbyteczne pytania, zamiast powiedzieć mi,
czego właściwie pan ode mnie chce.
Zrobiłem taki ruch, jakbym chciał znowu się podnieść.
— Proszę niech pan siedzi — krzyknął pośpiesznie. — Zmierzam już wprost do celu, czy
lepiej — wcale się od niego nie oddalałem. Chciałem tylko pokazać, że zweryfikowałem
zawartość pańskich książek i uznałem, że warto je przetłumaczyć na angielski.
— Zweryfikował pan? Na to potrzeba lat.
— Zgadza się, zgadza się, sir! — potwierdził ochoczo, nie dostrzegając, że tym razem ja
próbowałem go podejść. — Sporo czasu upłynęło, zanim dotarłem do tych miejsc.
— Czy dało się to pogodzić z pana pracą?
— Owszem, owszem. Zajmowaliśmy się wówczas handlem końmi, bydłem, świniami i
owcami i niemało podróżowaliśmy po starym Zachodzie.
— Mówi pan “my“. A więc nie był pan sam?
— Tak, ale to nie był nikt obcy, tylko moi bracia. Było nas pięciu, dzisiaj żyje nas tylko
dwóch. Nadal prowadzimy wspólny interes, ale nie zajmujemy się już końmi i bydłem, lecz
książkami. Chcemy kupić prawa do pańskiego Winnetou...
— Tylko Winnetou...
— Tak, tylko — odparł.
— A dlaczego nie do innych książek, które są przecież również z gatunku podróżniczych
opowieści?
— Dlatego, że nas inne nie interesują.
— Wydawało mi się, że najistotniejsze jest to, co interesuje czytelników?
— Być może, ale nie w naszej firmie. Chcemy tylko Winnetou i nic poza tym.
— Hm? A jak pan sobie wyobraża tę transakcję?
— Bardzo prosto; pan sprzeda nam raz na zawsze wszystkie prawa, a my panu raz na
zawsze zapłacimy.
— Kiedy?
— Natychmiast. Mogę wręczyć panu już teraz dyspozycję dla dowolnego banku. Ile pan
żąda?
— Ile pan oferuje?
— To zależy. Chcemy mieć prawo wydrukować tyle egzemplarzy, ile nam się spodoba.
— Zgoda — jeśli dojdziemy do porozumienia.
— A więc tak dużo lub tak mało, jak to nam będzie odpowiadało.
— Co to, to nie.
— Nie? Dlaczego?
— Oczywiście, że nie. Moje książki piszę po to, by były czytane, a nie po to, by znikały
bez wieści.