Spadkobiercy Winneto..

znowu spotkamy? Wyznacz dowolne miejsce! Przyjedziemy na pewno!
Nie wiedząc, co odpowiedzieć, Pappermann odrzekł:
— Jadę z Młodym Orłem, ale dokąd, tego jeszcze nie wiem.
— Pozostaniecie więc razem.
— Tak.
— Jak długo?
— Tak długo, jak jemu to będzie odpowiadało.
— To mi wystarczy! Wiem, że się na pewno znowu zobaczymy.
Teraz jej spojrzenie spoczęło na mojej żonie i na mnie. Podała nam obydwojgu rękę i
powiedziała:
— Nie powiedziano mi, kim jesteście, nie mogę więc pytać! Bądźcie zdrowi!
Odjechała i minąwszy ruiny, zniknęła w zaroślach. Pappermann i Młody Orze! jeszcze
długo patrzyli w miejsce, gdzie zakryło ją listowie. Pappermann jak zahipnotyzowany ruszył
z wolna za nią. Indianin trwał jeszcze nieruchomo jakąś chwilę, po czym odwrócił się dość
gwałtownie, jakby musiał użyć siły, by wyrwać się spod uroku dziewczyny. My zaś oboje
zsiedliśmy z koni; ja zająłem się oględzinami śladów, które pozostawili po sobie nocujący tu
goście, Serduszko zaś — przygotowaniem porannej kawy.
Wcześniej nie sądziliśmy oczywiście, że będzie nam dane korzystać z kawy i tym
podobnych przyjemności, ponieważ jednak w Trinidad otrzymaliśmy nieoczekiwanie do
dyspozycji muły i bardzo wygodny namiot, przed wyjazdem zaopatrzyliśmy się w kilka
użytecznych i umilających życie artykułów, których tak zwanym cywilizowanym ludziom
trudno jest się wyrzec nawet na “Dzikim Zachodzie“. Do nich, rzecz jasna, należała również
kawa.
Ze śladów wynikało, że noc spędziło tutaj około czterdziestu osób, wśród nich dwóch
mężczyzn, których uznałem za przywódców. Kiedyś nic takiego nie mogło mieć miejsca,
kobiety poginęłyby w dziczy. Choć z drugiej strony, jako rodowite Indianki, jeśli nie
osobiście, to przynajmniej z tradycji obeznane były z warunkami i wymaganiami obozowego
życia.
Powróciwszy do nas Pappermann powiedział, że Aszta udała się prosto na południe,
dokąd prowadziły też wszystkie inne ślady. Tymczasem nasz cel znajdował się na zachód od
nas. Przysiadając się do nas Pappermann spytał:
— Czy to nie cud, czy to nie prawdziwy cud? Dokładnie tak, jak wtedy. I wiedzą, że
strzał nie był przeznaczony dla mnie. Szukali mnie! Poczciwi, dobrzy ludzie! Dzisiaj w moim
życiu jest wielkie święto! Gdyby to był grudzień, powiedziałbym, że to Boże Narodzenie i że
otrzymałem podarek od Pana Boga. Tak, od samego Pana Boga, bo nikt oprócz Niego nie
może dać takiego szczęścia!
Potem Pappermann był cicho, bardzo cicho. Bo im większe i czystsze jest nasze
szczęście, tym mniej potrzebuje słów. Również dla mnie spotkanie z piękną, młodą Indianką
miało ogromne znaczenie i nie polegało to tylko na zewnętrznym wrażeniu. Pozwoliło mi
wyciągnąć pewne wnioski sięgające daleko w przyszłość. Rzeczą szczególnie interesującą
zdały mi się wyszywane z pereł gwiazdy. Pełniły one rolę znaku rozpoznawczego. Młody
Orzeł nie poruszał tego tematu, więc ja również nie pytałem. Zresztą i bez zadawania pytań
domyśliłem się, o co chodzi. A chodziło po prostu o zasadnicze u czerwonoskórych
rozróżnienie pomiędzy “plemieniem“ a “klanem“.
Jest to sprawa ogromnej wagi, choć nawet najpoważniejsi badacze zdają się nie
poświęcać jej tyle uwagi, na ile zasługuje. Zresztą ileż napisano “popularnych“ czy też
“młodzieżowych“ książek o Indianach, nie posiadając na temat ich życia i zwyczajów nawet
najbardziej podstawowej wiedzy! I ile razy książki takie chwalone były i gorąco polecane