Spadkobiercy Winneto..

— Nie mogę na niego patrzeć. Proszę cię jednak, abyś później pozwolił mi go raz jeszcze
obejrzeć.
— Weź go sobie. Maran Durimeh również. Mam więcej kopii.
— Zwiń mi więc to wszystko.
Dopiero kiedy miał w ręku wszystkie obrazy, otworzył oczy i powiedział:
— Idę. Zabieram wszystkie trzy. Zawładnęły mną i mymi myślami. Jestem ich więźniem.
Nie mam już dzisiaj czasu pokazać ci biblioteki. Odłóżmy to na jutro albo na jakiś jeszcze
późniejszy moment. Powiedz Inczu-incie, czego ci trzeba! Idę.
Pozostawił u nas po sobie osobliwe uczucie. Nie zabraliśmy fotografii po to, by
pokazywać je na Górze Winnetou, tymczasem zdawały się tu odgrywać istotną rolę.
Serduszko miała jednak w obecnej chwili na głowie sprawy jeszcze istotniejsze, które rzecz
jasna wiązały się z jutrzejszym obiadem. Zaproszenie wyszło ode mnie, czuła się więc
gospodynią. Uznała za niezbędne omówienie jadłospisu z Inczu-intą. Zawołała więc sługęolbrzyma.
Obserwowałem całą scenę z rozbawieniem. Inczu-inta oznajmił na wstępie, że
wszystkich potrzebnych artykułów — mięsa, mąki itd. — jest pod dostatkiem. Zabrzmiało to
tak zachęcająco, że Serduszko poczuła się pewnie. Przedstawiła swoją propozycję — bulion z
kluskami, kura, ryby, pieczeń, gotowane mięso, sałata, słodkie sosy, ser i parę jeszcze innych
rzeczy. Nade wszystko zależało jej jednak na ragout z dziczyzny i grysikowym budyniu z
sosem jagodowym. Inczu-inta słuchał w skupieniu i zgadzał się na wszystko. Miał wszystko,
znał wszystko, potrafił wszystko i obiecywał wszystko. W gruncie rzeczy jednak twarz jego
robiła się coraz dłuższa. Kiedy padły nazwy różnych przypraw, a przy okazji pytanie o
młynek do pieprzu, oznajmił, że ma ich co najmniej dwadzieścia sztuk. Serduszko była
wniebowzięta.
— Słyszysz? Mają tu wszystko! — cieszyła się. — Ten posiłek będę mogła potraktować
jako sprawę mojego honoru.
— Drogie Serduszko, czy nie byłoby słuszniej kazać sobie pokazać wszystkie te
wspaniałe rzeczy? — zapytałem.
— Tak, oczywiście. Zaraz to zrobię — odparła. — Ale ciebie nie biorę ze sobą!
Zaglądanie do garnków nie doda smaku potrawom.
— A więc idź sama i gotuj! Będę z tobą duchem!
— Dziękuję! Bywaj! Zaraz wrócę!
Oddaliła się sprężystym krokiem. Za nią poszedł Inczu-inta. Zanim jednak opuścił
pomieszczenie, odwrócił się do mnie z wyrazem takiej bezradności i zakłopotania na twarzy,
że z trudem powstrzymałem się od śmiechu. Po godzinie przyniesiono mi kolację. Serduszko
prosiła powtórzyć, że na razie jeszcze nie wraca. Po upływie kolejnej godziny przysłała
Inczu-intę z wiadomością, że potrzebuje jeszcze dwóch następnych. Chciałem dowiedzieć się
od niego paru szczegółów, ale sługa ulotnił się tak szybko, że nie miałem ku temu żadnej
sposobności. Zająłem się czytaniem rękopisu Winnetou. Po upływie rzeczonych dwóch
godzin od drzwi zabrzmiał głos mojej żony:
— Idź spać, jeśli jesteś zmęczony! Mnie zajmie to jeszcze sporo czasu!
Odwróciłem szybko głowę, ale zdołałem zobaczyć tylko kołyszącą się zasłonę. Serduszka
już nie było. Poczekałem Jeszcze godzinę, po czym poszedłem spać do sypialni Winnetou. Ile
czasu spałem — nie wiem. Nagle poczułem obecność żony. Stała w drzwiach prowadzących z
mojego pokoju do mieszkania siostry Winnetou, które sama teraz zajmowała. Chrząknąłem.
— Nie śpisz? — zapytała.
— Właśnie się obudziłem — odparłem. — Która godzina?
— Dochodzi trzecia.
— Tyle zeszło ci w kuchni?