Spadkobiercy Winneto..

teraz razem?
— W tym stroju wodzowskim? — zapytała Serduszko.
— Tak. Nie mam czasu jechać się przebrać do Twierdzy. Zdejmę tylko pióra. Zabierz je
do domu. Sztucer również.
— Pojadę może z tobą?
— Tym razem nie, drogie dziecko. Chodzi o krótki, szybki rekonesans, który zbytnio by
cię wyczerpał.
— Czy to niebezpieczne?
— Ani trochę.
— A więc pozwalam ci jechać!
Serduszko powiedziała to z taką powagą, że nieomal uwierzyłem, iż rzeczywiście
udzielono mi pozwolenia. Oddawszy jej pióra, a sztucer Młodemu Orłowi i wymieniwszy
kilka słów pożegnania z Tatella-Satą, skręciłem wraz z Pappermannem w mało uczęszczaną
drogę wiodącą obok wodospadu ku kamieniołomom.
Choć słońce dawno już zniknęło za masywem góry, nie zaczęło się jeszcze ściemniać.
Galopując ostro skręciliśmy z doliny w boczny wąwóz. Ten poprowadził nas wzdłuż
północnego podnóża Góry Winnetou ku rozmaitym urządzeniom, za pomocą których w tak
bezwzględny sposób zadawano gwałt cudownym dziełom natury. Wyrobiska kamieniołomów
robiły wrażenie niegojących się ran na ogromnym cielsku góry. Odpychająca w swych
kształtach plątanina rusztowań, murów, stalowych lin i belek, która służyć miała przemianie
naturalnych sił wodospadu w energię elektryczną, mogła wzbudzić tylko uczucie żalu i straty.
Nie opodal stały brudne budynki stajenne otoczone dziesiątkami ciężkich wozów. Morderczo
zgrzytała piła tartaku tnąca bezlitośnie strzeliste świerki. Nisko przy ziemi przycupnęły
namioty z porwanych płócien i niewysokie baraki budowane tu i tam bez żadnego porządku.
Pappermann wskazał na duży, długi budynek. — Oto kantyna — powiedział. —
Właściciel jest prawdziwym olbrzymem. Nazywają go Darky 25 .
— To przecież obelżywe słowo! — zauważyłem.
— Przyzwyczajony jest do obelg. Nie bierze tego przezwiska nikomu za złe, ale poza tym
to nieokrzesany i gwałtowny człowiek. Nie jest czystej krwi Indianinem. Mówią, że jego
matka była Murzynką. Entersowie bardziej się z nim przyjaźnią.
— A to dopiero! Dlaczego?
— Dostarcza im informacji. To przywódca tutejszych robotników. Mówią, że cieszy się
zaufaniem nawet niektórych wodzów. Na pewno wiadomo, że jest ulubieńcem członków
komitetu. Podobno Evening i Paper przesiadują u niego całe noce przy butelce i kartach. Czy
chce go pan zobaczyć?
— Jeśli to byłoby możliwe...
— Czemu nie? Za kilka minut zrobi się ciemno, a wtedy zaprowadzę pana tam, gdzie
mają wstęp tylko jego najbardziej zaufani kamraci. Ale teraz nie dajmy się zauważyć!
Pojedźmy na krótki spacer!
Do tej pory znajdowaliśmy się pod osłoną krzewów, które kryły nas, pozwalając
jednocześnie na dogodną obserwację okolicy. Pojechaliśmy dalej trzymając się tego ukrycia,
ale nie po to, by badać teren, lecz by przeczekać czas dzielący nas jeszcze do zmroku. Nie
trwało to długo. Szybko zaczęło się zmierzchać. Wkrótce zapadły niemal zupełne ciemności,
bo był właśnie nów księżyca, a gwiazdy, po niedawnym zmierzchu, nie nabrały jeszcze
blasku. Skierowaliśmy się ku dużemu barakowi. Wśród ostatnich zarośli zsiedliśmy z koni,
uwiązaliśmy je i kazaliśmy się im położyć na ziemi. Potem ostrożnie zbliżyliśmy się do tylnej
25 Darky (ang.) - Murzyn, czarnuch (pot.)