Spadkobiercy Winneto..

ich kobiet czuli się wyśmienicie. Wielką przyjemność sprawiała im przyjaźń z tymi, których
jeszcze wczoraj chcieli unicestwić. Patrzyli na wyszyte na ubraniach gwiazdy swych
dobroczyńców. Pytali, co oznaczają. Odpowiedzi uzupełniano o wskazanie migoczącej w
strumieniach wody postaci Winnetou. Wyjaśniono, że nie chodzi o wzniesienie kamiennego,
martwego wizerunku, lecz o stworzenie wielkiej, szlachetnej rzeszy żywych następców
Winnetou, nie tylko w Ameryce, lecz i poza nią — o klan Winnetou nie żądający od swych
członków niczego ponad to, by byli szlachetnymi, kochającymi ludźmi, bo tylko miłość czyni
człowieka szlachetnym. Zabrał głos Młody Orzeł. Jako pierwszy Winnetou mówił im o tym,
co szczególnie w obecnej sytuacji przyniosłoby im pokój i wewnętrzne uzdrowienie.-Gdzie
indziej przemawiali inni Winnetou. Był to, by użyć biblijnego określenia, prawdziwy "połów
ludzi".
Pida radował się na ten widok i powiedział:
— Jakże cudowne nasienie posiał Old Shatterhand w sercu swego brata Winnetou! Jakże
wspaniały przynosi plon! Kwiaty nie przestają pachnąć, a ziarno sypie się nieustannie!
Jeszcze parę minut, a wszyscy wasi wrogowie poproszą o przyjęcie do klanu Winnetou! Czy
zostaliby przyjęci?
— Oczywiście! Z wielką radością! — odparłem.
— Ja również?
— Ty również!
— A oni?
Wskazał przy tym na ambonę gdzie siedzieli wodzowie. Odpowiedziałem z uśmiechem:
— Mój brat Pida jest bardzo mądrym pośrednikiem. Jeśli potwierdzę, że również oni
mogą zostać przyjęci do klanu, będę ich musiał uwolnić i wszystko puścić w niepamięć!
— Dopiero gdy to zrobisz, okażesz się Winnetou — nie prędzej. Czy mogę pójść teraz do
ojca?
— Idź! — powiedziałem po chwili. — Ale wracaj szybko! Zaraz zrobi się jasno.
Pida poszedł. Oczywiście słyszeliśmy wszystko, co powiedział do wodzów. Również w
stosunku do nich okazał się wspaniałym pośrednikiem. Wstrząs, jakie wywołała katastrofa,
pełne miłości przyjęcie z naszej strony i niezrównane wrażenie, jakie wywołała projekcja —
to wszystko pomogło młodemu wodzowi Kiowów w osiągnięciu celu. Wróciwszy do mnie
zameldował:
— Tangua, mój ojciec i wódz Kiowów, chciałby do ciebie przyjść, ale nie jest w stanie.
Chce cię prosić o przebaczenie i pojednać się z tobą!
— Niech zostanie na miejscu! — odpowiedziałem pełen radości. Ja do niego pójdę.
Proszę, poprowadź mnie!
Przed moim odejściem poprosiłem naszych wodzów, aby pozostali na miejscu, słuchali
tego, co zostanie powiedziane i byli mi gotowi w razie potrzeby odpowiedzieć. U stóp naszej
ambony pojawił się w tym momencie Młody Orzeł najwyraźniej chcąc zadać mi jakieś
pytanie. Nie dopuszczając go do głosu powiedziałem:
— Należy natychmiast zwrócić wodzom amulety. Ile czasu zajmie ci ich przywiezienie?
— Mam lecieć?
— Jeśli to możliwe, tak.
— Pół godziny.
— Dobrze. Będzie świtało, tak jak wczoraj. To właściwa pora. A więc leć szybko!
Kiedy doszedłem z Pidą do ambony naszych jeńców, zastałem u podnóża jego żonę wraz
z jej siostrą. Weszliśmy na górę. Pida usiadł przy wodzach, ja pozostałem w pozycji stojącej.
Pierwszy zabrał głos Tangua. Powiedział, że chętnie by się podniósł na powitanie, ale nie ma