Spadkobiercy Winneto..

— Well! Niech zobaczą to także u mnie po mojej śmierci!
— U ciebie? — spytał jego brat zdziwiony.
— Tak, u mnie! — odparł Hariman zdecydowanym tonem. Zebulon roześmiał się na to i
spytał:
— Jesteś zamaskowanym Winnetou?
— Nie, ale chcę nim zostać!
— Nie rozśmieszaj mnie! Czy sądzisz, że właśnie ty zostaniesz dopuszczony do klanu
jako pierwszy z białych?
— Nie. Nie byłbym aż tak niedorzeczny. Mimo to zostanę Winnetou. To mi się bardzo
podoba. Jestem gotów się zaangażować. A ponieważ nie mogę być czerwonym Winnetou ,
będę białym!
— Jak to zrobisz?
— Najprościej. Zakładam klan białych Winnetou.
— Kiedy?
— Dzisiaj, właśnie teraz, w tym miejscu!
— Zwariowałeś do reszty!
Zebulon podkreślił ten okrzyk lekceważącym ruchem ręki. Hariman nie dał się jednak
zbić z tropu. Powiedział:
— Śmiej się, ile chcesz! I szydź, ile chcesz! Ja to i tak zrobię! Muszę to zrobić! Ty
również będziesz musiał!
— Ja? Nawet mi się nie śni!
— Czy ci się śni, czy nie, to sprawa drugorzędna. Mnie się również nie śniło. To
przychodzi czy się tego chce, czy nie. A kiedy już przyjdzie, trzeba być temu posłusznym.
Zakładam więc klan Winnetou dla białych. To czy pozostanę pierwszym i jedynym jego
członkiem nie jest w tej chwili najważniejsze. Obojętne mi również, czy się komuś wydaję
śmieszny. Chciałbym jednak, by przyłączyła się do mnie przynajmniej jeszcze jedna osoba.
Tą osobą jesteś ty, Zebulonie!
— Na to nie licz! — odparł zagadnięty.
— A ja mimo wszystko liczę i przekonasz się, że się nie przeliczę! Pani Burton, jest pani
damą i dlatego mniemam, że ma pani w swoim bagażu przybory do szycia!
— Zgadza się — odpowiedziała Serduszko.
— Bardzo proszę o igłę i nitkę, dobrą czarną dratwę! I o nożyczki!
— Zaraz przyniosę — odpowiedziała i poszła do namiotu.
— A pan, panie Burton, jest pisarzem — rzekł zwracając się do mnie. — Przypuszczam,
że i tu, na dalekim Zachodzie ma pan gdzieś przy sobie atrament i pióro?
— Owszem, mam komplet podróżny — odpowiedziałem.
— Proszę więc o pióro i parę kropli atramentu! Papier mam.
— Żona przyniesie wszystko.
— Do czego potrzebny ci atrament i pióro? — zapytał Zebulon.
— Żeby napisać imię osoby, którą biorę pod swoją opiekę.
— Zwariował, naprawdę zwariował! Czy mogę chociaż wiedzieć, kim jest ta osoba?
— Nie! Nikt tego nie może wiedzieć! A ty najmniej! Kiedy Serduszko przyniosła
potrzebne przedmioty, Hariman wyciął ze skóry zjedzonego dzisiaj zająca małą,
dwunastoramienną gwiazdę i swoim ostrym nożem usunął z niej sierść. Potem wyciął mały
kawałek papieru i położywszy go na kolanie, długimi, starannymi pociągnięciami
wykaligrafował na nim-imię swego podopiecznego. Wreszcie oznaczył odpowiednie miejsce