Spadkobiercy Winneto..

nas niczego dobrego. Spodziewałem się, że Okih-czin-cza zgotuje nam specjalne przyjęcie.
Pewne oznaki wskazywały na to, że zbliżamy się do celu podróży. Kiedy na niektórych
zakrętach otwierała się dalsza perspektywa widzieliśmy przed sobą potężny masyw, który w
miarę jak się do niego zbliżaliśmy ciągle zyskiwał na wysokości. Przewyższał teraz
zdecydowanie inne wzniesienia, między którymi wiło się koryto rzeki. W końcu pojawiły się
pierwsze namioty. Było ich coraz więcej i stały bliżej jeden drugiego. Wyglądało to tak,
jakbyśmy wjechali do ogromnego miasta namiotów i posuwali się wzdłuż jednej z ulic jego
centrum. Przed namiotami siedziały Indianki spoglądając na nas z wielkim zainteresowaniem.
Widać było, że ktoś zapowiedział nasze przybycie. Od razu uderzał brak dzieci, których nie
wolno było zabrać na Górę Winnetou. Nie widzieliśmy też żadnych mężczyzn. Ci oczekiwali
już na nas u celu chcąc być świadkami sceny, jaka się tam rozegra.
Dolina rzeki rozstąpiła się nagle na obie strony, tak że w jednej chwili mogliśmy ogarnąć
spojrzeniem cały rozciągający się przed nami płaskowyż. Widok był tak oszałamiający, że
wszyscy razem w tym momencie jednym szarpnięciem zatrzymaliśmy nasze wierzchowce.
— Wspaniałe! — zawołałem.
— Mój Boże, jakie to piękne! — westchnęła Serduszko. — Czy rzeczywiście są takie
rzeczy na ziemi!
Pappermann podzielał nasz zachwyt:
— Czegoś takiego jeszcze nie widziałem!
Proszę sobie wyobrazić gigantyczną, ponad tysiącmetrowej wysokości katedrę, przed
którą rozciąga się równie gigantyczny pusty plac, podzielony na dwie części — niższą i
wyższą — kilkoma rzędami stopni. Katedra stoi po zachodniej stronie placu, a jej liczne
wystrzeliwujące w niebo wieże widziane w tej perspektywie, giną w szarym błękicie zachodu.
Z trzech pozostałych stron plac otoczony jest niższymi wzniesieniami i to tak szczelnie, że
jedyną lukę stanowi położony po stronie wschodniej wylot doliny rzecznej, którą tu
przybyliśmy. Owa gigantyczna katedra to Góra Winnetou. Jej główna wieża wzbija się w
górę wysoko ponad chmury niczym zaimprowizowane przez siły natury arcydzieło gotyku.
Spiczasty wierzchołek wyrasta z zieleniejącego dachu położonych niżej hal. Pomiędzy
ostrymi zakończeniami iglicy jaśnieje olśniewająco biały śnieg, który słońce całuje tak długo
aż stopiony żarem jego miłości przemienia się w pył i kropelki wodne, spływające w dół z
kamienia na kamień, ze szczeliny w szczelinę. Tam, gdzie wieża wyrasta z głównego gmachu
katedry, wody te zbierają się, tworząc wraz ze spływającymi z sąsiednich gór strumykami
staw, z którego po obu stronach walą się pionowo z wysokości około sześćdziesięciu metrów,
dwa wodospady. Wody jednego z nich płyną potem na północ, drugiego na południe, aby
okrążywszy równinę, czyli plac przed katedrą, połączyć się ponownie w Klekih Toli, której
korytem tu wjechaliśmy. Poniżej zielonych hal wysoko na głównej wieży rośnie najpierw
rzadszy, a potem niżej, coraz gęstszy i ciemniejszy las otaczający staw tajemniczym mrokiem,
pokrywający główny gmach katedry i sięgający aż do placu przed nią,' gdzie stopniowo
przechodzi w niższe zarośla i soczystą zieleń preriowych traw równiny. Staw nosi nazwę
Nahtowa-pa-apu 22 . We wschodniej części gęsto porośniętego lasem głównego gmachu
katedry, znajduje się portal — szeroko otwarte wejście do doliny, którą dostać się można na
wysoki, długi grzbiet masywu oraz do Stawu Tajemnicy. Ponad tym portalem wznosi się
mniejsza wieża katedry, która nie dorównuje wprawdzie ani wysokością, ani wielkością, ale
która na przykład w Tyrolu zostałaby zaliczona do największych iglic dolomitowych. Ją
również porasta gęsty las. Ponad mroczną zielenią świerków i jodeł górują jaśniejsze w
kolorycie łąki górskie. W połowie wysokości tej wieży wznosi się staroindiańska strażnica, z
której obserwować można całą równinę, jak również górne zakola rzeki. Nieco poniżej
22 Staw Tajemnicy albo Amuletów.