Spadkobiercy Winneto..

— Podaj mi więc swoją rękę.
— Podam ci obie!
Wyciągnęła do niego obie dłonie wpatrując się wielkimi, szeroko otwartymi oczami w
jego naznaczoną już męską dojrzałością, pełną powagi twarz. On jednak patrzył ponad
jezioro, jakby chciał sięgnąć wzrokiem poza horyzont. Milczeli przez chwilę. Potem on
powiedział:
— Wnuczka wielkiego czarownika Seneków i córka Wakona, szukającego i mądrego,
oraz uczeń niedostępnego Tatella-Saty, ostatniej i jedynej ucieczki zdeptanej duszy czerwonej
rasy — to ty i ja. Połączył nas Manitou. Rozstajemy się tylko pozornie. I wielkie
błogosławieństwo wyjdzie z miejsca, na którym się spotkamy ponownie. Bądź pozdrowiona,
najmilsza, piękna Winnetah!
Ucałował obie jej dłonie i zapytał:
— Kiedy stąd odjedziesz?
— Natychmiast — odparła. — Zanim jednak to uczynię, pragnę zapytać dokąd najpierw
kierujecie swe konie?
— Do Devil’s Pulpit. Czy znasz to miejsce?
— Tak! Jak dobrze, że cię zapytałam. Chcę cię ostrzec!
— Przed kim!
— Przed Kiktahanem Szonką, starym wodzem wojennym Siouxów Ogellahów.
— Przed twoim własnym wodzem?
— Pshaw! — rzuciła pogardliwie. — Aszta nie ma nad sobą wodza. Plemiona Dakotów
podzieliły się głęboko. Młodzi wojownicy obstają przy Winnetou, ale starzy są przeciw
niemu. Bądź ostrożny! Wiem, że Kiktahan Szonka przybywa na Devil’s Pulpit, by radzić z
wodzami Utahów. Strzeż się, byś nie wpadł w ich ręce! Czy słyszałeś o tym, że przyjechać
ma też Old Shatterhand?
— Słyszałem.
— Czy sądzisz, że można wierzyć tej pogłosce?
— Tak sądzę.
— A więc zobaczymy go, o ile uda mu się ujść przed niebezpieczeństwami, które na
niego czyhają.
— Czy wiesz coś o tych niebezpieczeństwach?
— Nie. Wiem tylko, że jeśli rzeczywiście przyjedzie, chcą go schwytać i zabić przy palu
męczarni. Takie jest gorące pragnienie wszystkich nieprzyjaciół jego brata, Winnetou.
Mówią, że jest stary i siwy. Ciało i dusza tracą na starość siły. Jakże cieszyliby się jego
wrogowie, gdyby teraz ze starym człowiekiem udało im się zrobić to, co tyle razy udaremnił
w czasach swej młodości! Gdybym wiedziała kiedy i gdzie się pojawi, posłałabym do niego
zwiadowców z ostrzeżeniem.
— Bądź o niego spokojna, Aszto! Bo słyszał już to, co powiedzieliby mu twoi
zwiadowcy.
— A więc został ostrzeżony?
— Tak.
— Niech Manitou będzie błogosławiony! Teraz mogę jechać! Czekaj! Jedną jeszcze
chwilę!
Poszła w kierunku najbliższych ruin, za którymi ukryty był jej koń. Wróciła po chwili aby
podać Młodemu Orłowi rękę na pożegnanie.
— Bądź zdrów — powiedziała. — I do zobaczenia. Potem zwróciła się do Pappermanna:
— Czy pamiętasz, że ja nie opuszczę tego miejsca, dopóki się nie dowiem, gdzie się