Spadkobiercy Winneto..

nam na rękę.
Uprzejmość tonu dorównywała więc grubiaństwu treści. Popatrzyłem na profesorów
zwlekając z odpowiedzią.
— Pan mnie zrozumiał?
— Oczywiście — odparłem. — Jasno się pan wyraził.
— A więc?
— Chce pan, byśmy stąd odjechali?
— Tak.
— Wszyscy?
— Wszyscy!
— Daleko?
— Co za pytanie! Oczywiście nie chodzi o dziesięć, dwadzieścia czy pięćdziesiąt
kroków. Macie się stąd wynieść na dobre.
— Czy jest to również życzenie panów profesorów? Zapytani potwierdzili z całym
zdecydowaniem, a agent
dodał gwoli wyjaśnienia:
– Wydaje się pan być człowiekiem bardzo gwałtownym. Ta sprawa natomiast wymaga
tyle delikatności, taktu i dyskrecji, że z całą pewnością nie pasuje pan do tego miejsca.
— Rozumiem pana, mister Evening. Tak, rozumiem pana. Rzeczywiście lepiej będzie,
jeśli opuścimy to miejsce.
— Chodzi o to, byście odjechali naprawdę, a nie tylko pozornie.
— Oczywiście.
— A kiedy to zrobicie?
— W tej chwili. Proszę dać nam tylko tyle czasu, ile potrzeba na zwinięcie namiotu i
osiodłanie koni.
— Z przyjemnością! Jest pan rozsądniejszy, niż myślałem.
Zająłem się z żoną namiotem poprosiwszy również o pomoc Entersów.
— Jaka szkoda! — poskarżyła się cicho Serduszko. — Jaka szkoda, że to święte miejsce
musimy opuścić w ten sposób!
Spostrzegłem, że jest bliska łez.
— Uspokój się, kochanie! — poprosiłem. W drodze powrotnej znowu tu zawitamy, a
pewien jestem, że w innej atmosferze i asyście.
— Ale czy tak musi teraz być? Czy musimy ustępować? Takim ludziom? Czy nie mamy
jeszcze większego niż oni prawa być tutaj? Czy to nie słabość z twojej strony?
— Przeciwnie, zwycięstwo.
— Mam ochotę cię poprosić, byś mi to wytłumaczył!
— Nie ma potrzeby. Sama się przekonasz, zanim jeszcze stąd odjedziemy. Stoczyliśmy tu
pierwszą walkę o nasze ideały. Bardzo cię proszę, pospiesz się jak najbardziej przy
pakowaniu!
Z pakowaniem poszło nam znacznie szybciej, niż się spodziewaliśmy. Panowie z
komitetu byli tak dobrzy, że posłali nam do pomocy paru swoich służących. Kiedy Asztamatka
i Aszta-córka wróciły z Pappermannem, byliśmy już gotowi do odjazdu. Cała trójka
przyszła trzymając się za ręce. Pappermann szedł prowadzony z jednej strony przez matkę, a
z drugiej przez córkę. Jego starą poczciwą twarz rozjaśniała czysta, głęboka radość. Na widok
objuczonych już mułów i nas czekających przy koniach — Młody Orzeł siedział już nawet w
siodle — zawołał zdumiony: