Spadkobiercy Winneto..

— Niech synowie Old Surehanda i Apanaczki podejdą
bliżej! Zawrócili. Jego władczy ton budził posłuch nawet u tych, którzy go słuchać nie
chcieli. Nagle zapanowała cisza.
Wszyscy zamilkli. Słychać było tylko lekkie trzaskanie płonącego drwa. Atabaska
zapytał:
— Czy Young Surehand i Young Apanaczka są wodzami?
— Nie — brzmiała odpowiedź.
— Czy Old Shatterhand jest wodzem?
— Tak.
— Ma on za sobą siedemdziesiąt bez mała ciężkich zim, oni zaś mniej niż trzydzieści
lekkich wiosen. A mimo to nie jadą do niego, lecz domagają się, by on do nich przyjechał. Od
kiedy to wśród czerwonych mężów dojrzałość posłuszna jest młodości, a doświadczenie
niedoświadczeniu? Chcemy, by nasz lud obudził się ze snu. Chcemy, aby poznał swoje prawa
i obowiązki. Chcemy, by stanął wśród cywilizowanych narodów. Jak to jednak możliwe, jeśli
nie przestrzega się prawa znanego ludom najdzikszym, prawa szacunku młodości dla
starszego wieku?
Young Surehand wtrącił się z butą:
— Jesteśmy artystami!
— Uff, uff! — zawołał Atabaska. — Czy to coś więcej, niż być człowiekiem, czy to coś
więcej niż być kimś starym i doświadczonym? Być może Old Shatterhand jest też artystą. On
jednak, w przeciwieństwie do was, nigdy tak o sobie nie powiedział. Dlatego zbadamy, czy
przystoi wam to miano. A gdyby nawet artysta był kimś wspaniałym, wzniosłym i
niedostępnym innym ludziom, tym bardziej należałoby domagać się od niego tych cnót,
jakich domaga się od zwykłych ludzi. Zapytajcie waszych ojców, zapytajcie Kolmę Puszi, co
zawdzięczają Old Shatterhandowi! Czy za to, co dla nich zrobił, i za całą okazaną im miłość,
biegać ma za ich synami i to tylko dlatego, że uważają się za artystów? Co nam z waszej
sztuki? Chcecie dać nam ogromny wizerunek Winnetou? Czy potraficie? Nie sądzę! Wielki
Winnetou był przede wszystkim skromny. Służył innym. Szanował i czcił podeszły wiek
nawet u najmniejszego ze swych bliźnich. Pragnął nade wszystko pomagać, podnosić,
uszczęśliwiać. Wy zaś jesteście zbyt pyszni, by najlepszemu przyjacielowi złożyć powitalną
wizytę, która właśnie jemu, a nie wam się należy. Nigdy więc nie zrozumieliście Winnetou.
Jak możecie stworzyć prawdziwy, a nie zakłamany jego wizerunek? Czy są wasi ojcowie?
— Na razie ich nie ma. Wyjechali dzisiaj rano i będą dopiero wieczorem.
— Kiedy wrócą, powiedzcie im tak: Zebrani tu wodzowie żądają, byście przybyli prosić
Old Shatterhanda o przebaczenie dla swych synów. My zaś za godzinę przybędziemy do
waszego glinianego Winnetou, aby zbadać, czy rzeczywiście jesteście artystami. Teraz
możecie już odejść!
Młodzieńcy dosiedli koni i odjechali bez słowa usprawiedliwienia, ale też nie próbując się
bronić. Kiedy po upływie zapowiedzianego czasu przyjechaliśmy do dużego, wysokiego
domu, w którym pracowali nad modelem pomnika, czekali na nas w drzwiach. Przyjęli nas
poddańczo, jak ludzie, którzy mają komuś coś za złe, ale wiedzą, że nie wolno im tego
okazać. Sami w sobie byli zresztą wspaniałymi, bardzo sympatycznymi młodymi ludźmi, tak
że Serduszko postanowiła wziąć ich w obronę. Uśmiechała się do nich ukradkiem. Ja zaś, by
nie obrazić Atabaski, kiwnąłem im tylko głową na powitanie.
Wewnątrz zastaliśmy pełny skład komitetu. Nasi znajomi panowie zebrali się, chcąc w
jakiś sposób wpłynąć na wodzów, ale potraktowani jak powietrze, nie śmieli nawet podejść
bliżej, nie mówiąc już o tym, by nas zagadnąć.
Budynek był okrągły i składał się z jednego tylko pomieszczenia. Rozwieszone w krąg na