Spadkobiercy Winneto..

do siebie, że z uwagą śledził, co się wokół niego działo. Patrzył na mnie badawczo a z jego
spojrzenia można było wywnioskować, że przeczuwa dalszy bieg wypadków.
— A teraz po siodła! — rozkazał Howe.
Rzucili się wszyscy do furtki a za nimi Pappermann. Po pewnej chwili ruszyłem i ja z
miejsca obserwując moich przeciwników z odpowiedniej odległości. Powiadomili peonów o
tym, co ma nastąpić. Peoni to słudzy stajenni, podwładni. Zwykle rekrutują się spośród
Meksykanów najpośledniejszego stanu. Ci jednak na pewno byli jankesami i to, jak się
zdawało, doświadczonymi; nie zaliczali się już zresztą do ludzi młodych, każdy z nich miał z
pewnością ponad czterdzieści lat. Rozmawiając z “artystami“ zachowywali się nie jak słudzy,
a przeciwnie - niczym ich panowie. To mnie zastanowiło. Kiepski kawał, którego miałem
paść ofiarą, nie wzbudził jednak ich sprzeciwu, gdyż w końcu przyłączyli się do ogólnego
śmiechu. Kiedy Howe ruszył z dwoma spośród nich w kierunku gniadoszy, trzeci zawołał za
mną rozbawiony:
— Jaka szkoda, że nie ma tu Zebulona i Harimana! Pękliby ze śmiechu.
Nietrudno sobie wyobrazić, jak podziałały na mnie te imiona. Znowu Entersowie. Że o
nich chodziło, nie miałem najmniejszych wątpliwości. Zgadzała się również kolejność, w
jakiej wymieniono imiona. Zebulon na pierwszym miejscu. Pasował do tych ludzi o wiele
bardziej niż Hariman i z pewnością cały ten kawał bardziej właśnie jemu by się podobał. Nie
miałem jednak czasu więcej nad tym myśleć, bo oto stałem już przy siodłach i musiałem
wybierać te, które mi się najbardziej podobały. Czy ich potrzebowałem nie było w tym
momencie rzeczą najważniejszą, choć już wtedy wiązałem z nimi pewne plany, które
zasadzały się wprawdzie na przypuszczeniach, ale potem rzeczywiście zostały zrealizowane.
Wybrałem jedno siodło damskie i pięć najlepszych siodeł jeździeckich. O ile moje
przypuszczenia okazałyby się słuszne, dwa spośród tych ostatnich miały być wymienione na
juki.
Od tej chwili stało się dla mnie jasne, że nasi współbiesiadnicy nie tylko nie są artystami,
ale nie posiadają żadnego przyzwoitego rzemiosła. Zacząłem sobie niemal wyrzucać, że się
przed nimi bez mała poniżałem, kiedy to właśnie im, kimkolwiek byli, brakowało odrobiny
najpospolitszej inteligencji. Z faktu, że spośród dwudziestu siodeł potrafiłem wybrać pięć
najlepszych, bez trudności powinni byli wywnioskować, iż nie jestem aż taką ofermą, za jaką
mnie mają. Oni jednak byli ciągle na tyle ślepi, że jeden z peonów przyniósł mi jeszcze do
przypięcia swoje wielkie ostrogi. Również na to z całym spokojem się zgodziłem.
Pappermann osiodłał najpierw muły, a potem gniadosze. Konie dały się osiodłać, ale nie
pozwalały nikomu zbliżyć się do nich z boku. Musiałem się przekonać, czy dotyczy to tylko
lewej strony, z której normalnie się koni dosiada, czy również strony prawej. Próbowałem
więc podejść do nich nieznacznie z prawej strony, ale zawsze odwracały się głową w moim
kierunku. Również od tyłu nie można się było do nich zbliżyć, bo wszystkie trzy zaczęły
niebezpiecznie wierzgać. Byłem już dostatecznie zorientowany. Przeskoczyć mur będzie o
wiele łatwiej na ogierach niż na mułach, co do których nie wiedziałem jeszcze, czy są
zwierzętami szkolonymi, czy tylko jucznymi.
— A więc naprzód, mister Burton! — krzyknął na mnie Howe. — Czas zaczynać. Niech
nam pan tylko pozwoli wrócić do ogrodu, skąd będziemy mieli lepszy widok!
— Najpierw pomóżcie mi wsiąść! — poprosiłem podchodzących do muła.
Mężczyźni posadzili mnie na grzbiecie, po czym śmiejąc się poszli pośpiesznie w stronę
“ogrodu“. Peoni i Pappermann zostali na zewnątrz. Stary westman nie odstępował mnie na
krok i skinąwszy do mnie po kryjomu głową dał mi do zrozumienia, że mogę na niego liczyć.
Poprzez te wszystkie lata pozostał rozważnym i przezornym człowiekiem, jakiego niegdyś
znałem.
Muł ruszył z miejsca. Wyglądało na to, że idzie naprzód wyłącznie z własnej woli —