Spadkobiercy Winneto..

— Jesteś ulubieńcem mojego małżonka, Wakona. Jego również zobaczysz na Górze
Winnetou. Czy będziesz u Tatella-Saty jeszcze przed pokazem?
— Mam nadzieję.
— Powiedz mu więc, że Aszta, żona Wakona a także córka największego czarownika
Seneków, wraz ze wszystkimi czerwonymi niewiastami stoi u jego boku w walce z
niezrozumieniem.
— Dziękuję ci w jego imieniu. Czemu jednak jesteście tu z tymi ludźmi?
— Spotkaliśmy się przypadkowo i oni wbrew naszej woli, przyłączyli się do nas. Chcą
się dowiedzieć, czego dotyczyć będzie narada na Górze Winnetou. Ale od nas się nie
dowiedzą. Przekazujemy ci naszego przyjaciela i wybawcę, i prosimy, byś nad nim czuwał.
Kim jest blada twarz, która towarzyszy ci wraz ze swoją squaw?
— Czy Pappermann wam nie powiedział?
— Nie. Pytałyśmy, ale milczał. Zdaje się jednak darzyć oboje ogromnym poważaniem.
Siedziałem na koniu tak blisko, że wszystko słyszałem. Matka sądziła, że jako biały nie
rozumiem jej. Młody Orzeł spojrzał na mnie pytająco. Widziałem, że ma wielką ochotę
powiedzieć obu Indiankom, kim naprawdę jestem. Szybkim opuszczeniem powiek pokazałem
mu, że może to zrobić. Zbliżył wtedy swego konia jeszcze o krok do swych rozmówczyń i
powiedział:
— Jeżeli nie chcecie, by ten biały dowiedział się, o czym rozmawiamy, musicie mówić
ciszej.
— Dlaczego?
— Bo rozumie język Apaczów. Matka przestraszyła się.
— A więc nas zrozumiał! — szepnęła zmieszana.
— Tak, każde słowo. Nie ma jednak powodu do obaw. To przyjaciel Winnetou, a także
twój i wasz przyjaciel. Nie chce teraz wyjawiać swego imienia, ale jeśli potraficie dotrzymać
tajemnicy, powiem wam, jak się nazywa.
— Dotrzymamy tajemnicy!
— To Old Shatterhand.
— Old Shat... — była tak zaskoczona, że nie zdołała wymówić imienia w całości. Zbladła
na moment. Potem tym bardziej widoczny był jej rumieniec. — Czy to prawda? Czy to może
być prawda?
— Tak, to prawda. To on we własnej osobie — zapewnił ją Młody Orzeł.
— Najlepszy, najprawdziwszy, najwierniejszy przyjaciel i brat naszego Winnetou! Widzę
go po raz pierwszy. Czy mogłabym...
Również tego zdania nie zdołała dokończyć. Patrzyła na mnie do góry bezradnie. Córka
zbliżyła się do mnie i zanim zdołałem jej przeszkodzić pocałowała rzemień mojego
strzemienia. Potem równie szybko przycisnęła do ust krawędź sukni Serduszka.
— A to jego squaw... — mówiła dalej matka. — O gdybym nie przyrzekła milczeć. Po
prostu skakałabym z radości!
Serduszko zsunęła się z konia i objąwszy ją ucałowała w usta i policzki, po czym
powiedziała po angielsku:
— Nie rozumiem, co mówicie, ale czytam to z waszych oczu i ust. Kocham was obydwie
i pozdrawiam z całego serca. Wkrótce znowu się zobaczymy! A teraz musimy już jechać!
Ucałowała córkę w ten sam sposób i wsiadła z powrotem na konia. Podałem rękę obu
pięknym Indiankom i powiedziałem:
— Wakon, niestrudzony badacz i odkrywca zajmuje ważne miejsce w moim umyśle, a
jeszcze ważniejsze w mojej duszy; on sam bowiem jest duszą własnego narodu, duszą, której