Norman Davies - Avrupa Tarihi

Divisn cl lııdıvb«: Bölünmüş ve Bh(uhIc*şjiüş Avrupa. i94.5-199)
I 125
19]8 iri tersine genel bir Barış Konferansı düzenlenmesi için acil bir istek
yoklu. Her şeyden önce yeni bir Anlaşmanın imzalanacağı bir Alman hükümeti
ortada yoktu ve Stalin halihazırda ele geçirdiği büyük kazanımlar! tartışmak
için bir istek duymuyordu. Sonuç olarak yapılacak tek Barış Konferansı yenik
beş küçük ülkenin (İtalya, Romanya. Bulgaristan, Macaristan ve Finlandiya)
durumlarım belirlemek için Temmuz-Ekim 1946'da Paris'te düzenlenen konferans
oldu. Neredeyse dikle ettirilen barış koşulları dışişleri bakanlarından
oluşan Müttefik Konseyi tarafından hazırlandı. Yenik buıün ülkeler toprak
kaybını kabul etmek zorunda kaldılar. İtalya. Afrika imparatorluğunun bütün
topraklarını kaybetti, ancak Güney Tirol elinde kaldı. Büyük oranda SSCB ile
Yugoslavya'ya olmak üzere toplam olarak 1.250 milyon dolar tazminat ödeyeceklerdi.
Güçlü Sovyet muhalefetine karşıtı Konferans, Tuna Nehrinin uluslararası
bir su yolu olarak kabul edilmesiyle Trieste'nin Birleşmiş Milletler denetiminde
bir serbest liman olmasına karar verdi.
İkinci Dünya Savaşından sonra hakkında açık olarak tartışma yürütülmüş
tek Avrupa bölgesi olan Trieste yedi yıl boyunca gergin bir ortamda kaldı. Liman
ile kenti içeren A Bölgesi İngilizlerin; kentin doğusu, B Bölgesi Yugoslav'-
ların denetimi altındaydı. Bu bölünme sonunda Ekim 1954'te İtalya ile Yugoslavya
arasında imzalanan anlaşmayla kabul edildi (Bkz. Ek 111, s. 1373).
Savaş sonrası Avrupası gelgite benzeyen sığınmacı akınlarıyla karşılaştı,
Hem Naziler hem de Sovyetler kitle göçüyle zorunlu işgücünü kullanmışlardı.
Hayatta kalan birçok kişi arlık özgürdü. Sadece Almanya'da bu şekilde yerlerinden
edilmiş (YE) dokuz milyon insan vardı. Bunlar ilkel, kalabalık kamplarda,
genellikle de savaş tutsaklarının son zamanlarda boşalttığı kulübelerde
yaşadılar. Bu insanların en büyük bölümü Kızıl Ordunun yeni fethettiği ülkelerden
gelmişlerdi ve cezalandırılma korkusuyla ülkelerine dönmeyi şiddetle
reddediyorlardı. Bu gruplar UNRRA (UN Rc/ugt'e Rcliej Adminisfıcılion-Birleşmiş
Milletler Mültecilere Yardım Yötıetimi-BMMYY) yönetimi altındaydılar ve
önce Avrupalı Gönüllü İşçiler olarak Baıı Avrupa'daki sanayi merkezlerine olmak
Üzere daha sonra da göç planlarıyla Kanada, ABD, Avustralya ve Güney
Amerika'ya yavaş yavaş dağıldılar. 1951-1952'ye kadar son göçmenler kaldıkları
yerleri hâlâ terk etmemişlerdi.
Askeri personel de mahsur kalmıştı. Batılı Güçler, Müttefik safında dövüşmüş
birlikler için bile yiyecek sağlamakta güçlüklerle karşılaşıyorlardı. Örneğin
General Anders'in Kuzey İtalya'ya kadar ilerlemiş Polonya ordusu birkaç
yüzbin askerle onların geçindirmek zorunda olduğu insanlardan oluşuyordu
ve yurtları SSCB tarafından işgal edilmişti. Bu insanların hepsi 1946'da
İngiltere'ye götürüldüler ve Polonyalıları Yerleştirme Örgütü'ne (PYÖ) eğitim
ve asimilasyon için katıldılar.- Ne tuhaflır ki. savaş öncesinde Polonya yurttaşları
olan Waffen SS Galizien'in İtalya'ya gelmiş ve Sovyet yetkililerinin insafına
terk edilmemiş olan eski üyeleriyle İngiltere'de birleştiler. Eski Wehrmacht
kadrolarının çoğu bunlar kadar şanslı değildi. Sovyetlerin yakaladığı Alman
savaş tutsakları, Almanya'dan gelen eski Sovyet savaş tııtsaklarıyla aytıı kaderi
paylaşacakları Gulag'a gönderildiler. (Hayatta kalanlar 1956'da ülkelerine geri
gönderildi.)