Norman Davies - Avrupa Tarihi

ıi lanetliyorlar ... Bu koıu büyücüler, ayrıca Vaftiz oldukları ieın kendilerinki de
olan inanca küfredip inkâr ediyorlar ve... ruhlarını en pis ölümcül tehlikelere dü-
ŞÜrecck... İnsanlığın Düşmam'nı teşvik etmekten geri kalmıyorlar." 31
Bundan sonra, üç yüz yıl daha, Avrupa'nın çoğu yerinde büyücülük ve büyücü
avcılığı salgın haline geldi [HEXEN].
Kilise tarafından geliştirilen ortaçağ etigi, hem toplumsal düzenin hem de
ahlaki değerlerin hiyerarşik harmanlanmasıyla yönetiliyordu. Herkes ve her
şey kendilerine üstün olana tabi olmalıydı; serfler efendilerine itaat etmeli, kadınlar
erkeklerce yönetilmeliydi. Bağışlanabilir günahlar yedi ölümcül günahtan
ayırt edilmeliydi. Eski "kefaret parası" geleneğinin bulunduğu ülkelerde
soylu birinin öldürülmesi veya böyle birine tecavüz edilmesi daha ciddi bir
durumdu ve dolayısıyla onursuz kurbanlardan daha fazla paraya mal oluyordu.
Ceza tarifeleri küçük ihlallerin büyükler gibi cezalandırılmadığını gösterir.
St Augusıinus'un cinsel konulardaki baskıcı öğretisine karşın, cinsel kabahatler
şiddetle cezalandırılmıyordu. Dante'nin dediği gibi, yanlış yönlendirilmiş
sevgi, nefret veya ihanetle yönlendirilen günahlarla karşılaştırılamaz. Zina yapanlar
cehennemin en yüksek dairesinde toplanacaklardı. Hainler çukura atılacaklardı.
Tanrıya ihaneı en büyük kötülüktü. Küfür ve sapkınlık en büyük
rezaletti. 1414-1417 de Jan Hus'u yakmış olan Constanz Ruhani Meclisi tahminen
yedi yüz kadar fahişeyi toplantı zamanı bu kente çekmişti tPROSTlBU-
LA}.
Ortaçağ hukuku da değerler hiyerarşisinin yönetimindedir. İnsan yasaları
en azından kuramsal olarak Kilise tarafından tanımlanan ilahi yasalara tabidir.
Uygulamada farklılık ölçüdedir. Rakip yargılama erklerinin (kilise mahkemelerinde
kilise hukuku, kent ve malikâne mahkemelerinde yerel âdetler, kral
mahkemelerinde kraliyet fermanları) kargaşası, hukuki kaynaklar, uygulamalar
ve cezaların karışıklığına da yol açmaktadır. Roma hukuku Güney Avrupa'da
ana kaynak olarak kalmıştır, Germen ve Slav kabile gelenekleri Kuzey ve
Doğu Avrupa'da ana kaynaktır.
Örf hukuku, yine de ilkel uygulamaların kaba kalıntısı olarak düşünülmemelidir.
Bu, prens ve tebaası arasındaki uzun pazarlıkların ürünüdür ve genellikle
yazıya geçirilmiştir. Weistitmcr, örnek olarak Avusturya ve Batı Almanya'nın
bazı bölgelerinde geçerliydi. Avusturya'da bunlar Bannlaidingen,
isviçre'de Öffnungen olarak bilinmekteydi. Alsace'ta bunlardan altı yüzü varlığını
sürdürmüştür, bunlar Dingofrodeln olarak bilinir. Varlıkları, Elbe'nin doğusunda
geçerli olan ve köylü Gemeinde, yani kırsal kesim komünlerinin konumunu
korurken Gnmderrrscfıa/ı'a karşı Gutherrschaft kavramını güçlendirmiştir.
Bu durum Batı Almanya'nın doğuda yaşanan yeni serflik dalgasından
nasıl kurtulduğunu da açıklar (Bkz. s. 629-630). Doğu Avrupa'nın Bohemya
ve Silezya gibi bazı bölgelerinde Atman yerleşimlerinin etkisi, Alman ve yerel
hukuk geleneklerinin karışmasına yol açmıştır.
Sonraki yüzyıllarda klasik eser araştırmalarının canlanması Roma hukukunun
geleneksel hukukun aleyhine etki alanının genişletmesine yardımcı ol-