Norman Davies - Avrupa Tarihi

de manevi yaşamı ve dünyaya gelmeyi sembolize eder. Kn çok kullanılan motifler
arasında güvercin, gemi çapası, yunus balığı, balıkçı, İyi Çoban ve Yeniden Dirilişin
habercisi Jonah vardır.
Goı ve Vandallerin beşinci yüzyıldaki yağmalarından arta kalan birçok kutsal
emanet, kent içindeki kiliselere götürülmüş: İkinci Geliş'in ertelenmesiyse. yeraltı
mezarlarından yavaş yavaş unutulmasına yol açmıştır. Sı. Sebastian kemeri, sık sık
gidilen pek az yerden biri olarak kalmış: vebadan korunacak yer arayan ortaçağ hacıları
tarafından aranıp bulunmuştur.
Rasile.o Kalakombunun yanında. Roma kentinin en ünlü efsanesini anımsatan
bir kilise vardır. Zulümden kaçan St. Petrus, Appıa Yolu üzerinde Isa ile karşılaşır
ve sorar: "Dominc, quo vadü?" (Kfendım. nereye gidiyorsunuz?) Isa yanıt verir:
"İkinci bir çarmıha gerilme için Roma'ya..." Petrus geriye döner ve şehit edilir.
Kırk iki kalakombıan üçü. Villa Torlonia'daki, Vigna Randalini'deki ve Monlc
Verde'dek i, Musevi katakompudur. 1
Ruhban sınıfın, laiklerin dışında ayn bir sınıf olarak büyümesi, aşamalar halinde
gerçekleşmişe benzemektedir. Cemaat liderliği olarak piskoposluk (Episcopos)
ve diyakozluk (diaconus) görevi, geniş kutsama işlevleriyle birlikte, papazınkinden
(prcsbyter) önce gelir. Herhangi belirli bir eyalet veya ülkede
piskoposların Patriark, "Baba" unvanı, tutarsız bir şekilde uzun süre kullanılmıştır.
Roma piskoposuna özel bir statü verilmemiştir, imparatorluğun başkentindeki
Hıristiyan topluluğa önderlik etmekten doğan saygınlık, imparatorluk
kentte ikameti yasaklayınca azalmıştır. Bu durum Roma'daki
Hıristiyanları daha ağır baskıya maruz bırakmıştır. Bütün bu ilk yüzyıllar boyunca
"Aziz Petrus'un tahtı"nda bir piskoposlar grubu oturmaktadır; ama beşinci
veya bazılarının hesabına göre yedinci yüzyıla kadar Kilise içinde bir önder
güç olarak ortaya çıkmamışlardır.
"Kilise Babaları", dördüncü yüzyıldan itibaren önceki dönemin Hıristiyan
önderleri için kullanılan kolektif bir unvandır. Atinalı Aristides'ten Tertullianus'a
(MS 155-225) kadar Apolojistler (savunmanlar), ortodoks inançlarının
son tahlilde ne olduğunu açıklamışlardır. Hippolyıus (MS 165-236), iskenderiyeli
Clement (yaklaşık MS 150-215), Origen (MS 185-250), Kartacalı Kipriyanu
(ölümü, MS 258) dahil ötekilere, paganlara ve dine aykırı düşünenlere
bağlılıklarını savunmaları dolayısıyla saygı gösterilmiştir. Patristics, yani "Babaların
yazdıkları"nın esası, Azizjohannes Chrysostom'unkilerden (MS 347-
407) önce bitmiş sayılmaz.
Sapkınlık, kuşkusuz göreceli bir kavramdır. Bir grup müminin başka bir
gruba yönelttiği bir suçlamadır; ancak suçlayanlar kendi dogma tik-tekelci
doğrularına inanıyorlarsa vardır. Hıristiyan tarihinde sadece ikinci ve üçüncü
yüzyıllarda, genel görüş birliğinin güçlendirilmesi anlamında ortaya çıkmıştır.
Çoğu Kilise Babası, değişen ölçülerde sapkın, (heretik) düşünce sahibidir.