Norman Davies - Avrupa Tarihi

şı en mıhlan protestonun doğudan değil batıdan çıktığının en olağanüstü gösterisidir.
Devrimci Cumhuriyetin yönetimi açıkça o kadar aşırıydı ki, başlangıçtaki destekçilerini
amansız düşmanlara çevirdi. Beşinci Cumhuriyetteki seçmen davranışı hâlâ
birincisinin hatalarından etkilenmekteydi. "Şimdiyi şimdiden açıklamak" diye yazmıştır
be Rov bariurie. "imkansızdır." 1 Bu, eğer Fransa'nın bir departmanı için doğrtıy-sa,
Avrupa'nın tümüne ne kadar uygulanabilir?
"Karşı-Devrim"in tam olmayan kaydı, hızla değişen ölçütleri not almakta başarısız
olabilir. 1789 Devrimine önderlik eden Anayasa taraftarları 1792'de çoktan
"gericiler" arasında sayılıyorlardı. Lyon, Marsilya, Bordeaux ve diğer yerlerde
1793 Haziranında ayaklanmalara neden olan direnişin en kararlı dalgalarından
biri, son zamanlara kadar Jakobenlerin en yakın ortakları Girondinlerin
desteğinde başlatıldı. Oy hakkı ve ucuz ekmek kazanan baldırı çıplaklar bile
zaman içinde Jakoben patronlarına karşı döndüler. Hem Bourbonları hem
de Cumhuriyeti kazıklamış görünen Bonaparte, hem "Beyazlar"ın hem de " Kızılların
nefretini çekti. Bonaparte'a operaya giderken suikast yapmak amacıyla
Paris'le 24 Aralık 1800'de bir bombanın patlaması kraliyetçi emigres'nin
işiydi, fakat Jakoben ve cumhuriyet karşıtlarının infazı için kullanıldı. Her başarısız
muhalefet "gerici" olarak suçlanabilirdi |ROUGE],
Şiddet Devrimin bir özelliğiydi. Eleştirmenleri bunu her zaman iğrenç
buldular. Birçok biçime girdi. Bastille komutanı, du Launay'nin ve onun dostları
olan kurbanları kafalarının mızraklar üzerinde Paris çevresinde gezdirildiği
14 Temmuz 1789'daki başlangıçta, ayak takımı yönetimi ve linç ortaya çıktı.
Danton'un rahiplerin ve soyluların can ve mallarına saldırıları olağandı.
1792 EylüiUnde Paris hapishanelerindeki katliam gibi gelişigüzel toplu kıyımlar
oluyordu; Marat'ya yapılanı gibi birçok suikast olmaktaydı ve Jakobenlerin
düşüşünden sonra Marsilya'da işleneni gibi korkunç intikam cinayetleri oluyordu.
Bu olayların hiçbiri benzersiz değildi. Fakat devrimci şiddetin iki yönünün
örneği yoktu: Kitlelerin askere alınmasıyla oluşan orduların kullanımından
doğan askeri kayıpların geniş yelpazesi; diğeri Jakobenler tarafından
serbest bırakılan siyasal terörün soğukkanlı yönetimiydi. Kitle psikolojisi alanında,
bu fenomenlerin ikisi de, yirmi yıllık bir ateşli işgal çılgınlığında umutsuz
ve iflas etmiş bir ulusu kendinden geçiren büyük enerjilerle bağlantılıydı.
Her ikisi de önlenebilirdi.
Terör Yönetimi (ikinci) Kamu Selameti Komitesi tarafından tasarlandı ve
bilinçli bir siyaset aracı olarak uyguladı. Devrimin faal muhaliflerinin yok edilmesiyle
sınırlı değildi. Muhalefetin en küçük düşüncesinin bile felce uğratılacağı
bir korku ve belirsizlik havası yaratmak için tasarlanmıştı. İkiz silahları
bir yanda Prairial Kuşku Yasası ve diğer yanda Devrim Mahkemesinde bulunacaktı.
İlki, yetkililere karşı kötü niyet beslediğinden kuşkulanılan herkesi ihbar
etmek için tüm vatandaşlara ihtiyaç duymaktaydı. Tüm iktisadı alanı potansiyel
bir suç kaynağına döndüren Narh Yasasına bağlı olarak, her Fransız