Norman Davies - Avrupa Tarihi

:anbul'a gitti. 39 Çoğunun gizlice Yahudiliğe bağlı kaldığı converso sınıfı büyüdü.
1502 kararıyla Müslümanlara da aynı seçim dayatıldı. Çoğu Kuzey Afrika'ya
göç etti, kalanlar kuşkulu din değiştirenler muris«) grubu olarak ikinci
bir sınıf oluşturdular. Sadece Aragon'da Cories, kralın Müslüman serf sınıfı
mudegarelerin din değiştirmeye zorlamasına engel oldu. Dinsel nefret ve kuşku
ortamında Engizisyonla başa çıkılamazdı. Autos-de-je ("inanca uygun eylem")
ateşi bütün İspanya'yı sarmıştı. İspanyollar iimpieja dc sangrc ("saf
kan") konusunda takıntılı hale geldiler.
Granada'nın 1492'de düşüşüyle, Cenovalı bir denizcinin Santa Fe'ye Katolik
monarklardan destek islemeye gelişi raslantıyla çakışır. Cristobal Colon
olarak bilinen Kristof Kolonıb (Cristofore Colombo, y. 1446-1506) uzun zamandır
Asya'ya ulaşmak için destek arıyordu. Burada, Granada'nın düşüşünden
sonra işi bağladı. 3 Ağustos'la "Okyanus Amirali", Santa Maria, Pinta ve
N'ina adlı gemileriyle yola çıktı. On hafta sonra 12 (21) Ekim sabah saat ikide
tayfalar karayı gördüler. Kolomb gün ağarırken karaya çıktı, yeri öptü ve burava
Kastilya ve Leon adına el koyarak San Salvador adını verdi. Azor ve Lizbon
yoluyla 15 Mart 1493'te Palos'a döndü; Hint adalarına giden yolu bulduğuna
emindi. 40
Aynı yıl, İspanya ve Portekiz arasındaki şiddetli çekişme nedeniyle Papa
VI. Alexander ikisi arasındaki deniz çıkar bölgelerinin sınırını belirlemeyi kabul
etti. Azorların yüz fersah açığından geçen çizginin batısında kalan bütün
yeni topraklar İspanya'ya ait olacaktı, çizginin doğusu Portekiz'indi. Dünya
yalnızca papanın otoritesiyle ikiye bölünmüştü. Olay ortaçağa yakışıyordu.
Ama Iberya krallıkları Müslüman işgalinden kurtulmuş olmasalar böyle bir
olay gerçekleşemez, gerçekleşse de sonuç vermezdi. Ne de olsa Ferdinando ve
Isabella Granada'nın düşüşüne kadar Kolomb'la görüşmeyi inatla reddetmişlerdi
[DEVLET],
Uç bin mil doğuda, Hıristiyanlığın öteki ucunda, Hırisıiyan-Müslüman
cephesindeki değişim aynı biçimde sonuçlarını veriyordu. Yunan geleneğine
bağlı Ortodokslar, küçük Bizans İmparatorluğu ve tabileri dışında Osmanlı yönetimine
tabi olmuşlardı. Slav geleneğine bağlı Ortodokslar, bazı küçük istisnalarla
Talar, Polonya-Litvanya veya Macar yönetimi altındaydılar. Konstantinopolis
bu koşullarda düştü. Sanki Avrupa'nın Ortodoksları Asya ve Afrika
Ortodoksların»! yedinci yüzyıldan beri yaşadığı aynı sonu gelmez tutsaklık
kaderini yaşayacakmış gibi görünüyordu. Yalnızca bir tek yerde, Moskova
kentinde farklı bir kader düşünülüyordu.
Moskova oıı beşinci yüzyıl ortalarında, resmen Tatar hanına bağlı olsa da
sınırlı bir özerkliğe sahipti. Gözlerini kaybedip bütün gücünü oğlu ve varisi
için kullanan Büyük Prens II. Vasili (h. 1425-1462) tarafından yönetiliyordu.
Dolayısıyla III. lvan (h. 1462-1505), tahta çıktığında deneyimli bir siyasetçi
olmuştu. Bir zamanlar güçlü olan Altın Ordu büyük ölçüde zayıflamıştı ve
Moskova 1425'ten beri ödediği yıllık haracı ödemedi. Sonuçta lvan, Tatar boyunduruğundan
bütünüyle kurtulma umudundaydı. Bunu yaparken, güneyin
Müslümanları ve batının Polonya-Litvanya Katoliklerine karşı Ortodoks Hıris-