Norman Davies - Avrupa Tarihi

Sovyet kültürü, farkında olmayarak bütün etkinlikleri resmi alan ve gayriresmi
alan olarak bölen devlet sansürü yüzünden şizofren bir duruma geldi.
Sanatçılar, eğer sadece partinin yönlendirdiği bir derneğe bağlıysalar sanatlarını
icra edebilirler veya yayın yapabilirlerdi. Çalışmaları açık konformisı, süslü
ve cesurca meydan okuyanlar olmak üzere sınıllandırılabiliyordu. Resmi kültür,
temelleri 1934 te atılan ve 1964'ıe Andrei Jdanov tarafından ilkeleri yeniden
belirlenen sözde Sosyalist Gerçeklik ilkeleri üzerinde odaklanıyordu
[MOLDOVA], bu stil Sovyet yaşamında idealize edilmiş, zorunlu neşe duyulan
ve aslında yalancı bir moda olarak var oldu. Stalin'in ölümünden sonraki
on yılda önemli birtakım sapmalara göz yumuldu. Kruşçev bir yandan Alcksander
Soljenitsin'in (Gulag'm korkunç bir betimlemesi olan) Ivıın Dnıi.sovk'itı
yaşamında Bir Cun (1962) adlı eserini yayımlamasına göz yumarken, diğer
yandan Moskova'nın ilk modern sanatlar sergisini "bir eşeğin kuyruğundan
kamçı" olarak adlandırarak yerden yere vuruyordu. Çözülmüş buzlar heıııcn
yeniden donduruldu. Bir avuç yetenekli sanatçı hoşgörü sınırlarında bir özgürlük
çizgisini korudular; ancak dönemin en büyük eserlerinin çoğu, Boris
Pasternak'ın Dohtoı Jivago'su ya da Aleksander Zinoviev ve Soljenitsin'in büyük
romanları, yurtdışında yasadışı yollardan yayımlanmak zorunda kaldı.
Birçok başyapıt yirmi ya da otuz vıl boyunca gün ışığına çıkmadı.
Çelişkili bir biçimde, Sovyet baskısı, birçok özgür ülkenin haberdar olmadığı
linsel ve estetik değerlere aç ve bağımsız yüksek kültür için içten bit arzu
yarattı. Resmi politikaların ahlaksızlığı kendi karşı ahlakını yarattı. Zamanla,
en kararlı muhalefet gittikçe eğitimli hale gelen toplumun en eğitimli çevresinde
güçlendi. (1979'dan itibaren Sovyet vatandaşlarının % 10'u yüksek eğitim
sahibiydi,) Vladimir Bukovski bir zamanlar istesin ya da istemesin "bir
Sovyet yurttaşı resmi propaganda ile sürekli bir iç diyalog içindedir" demişti,- 2
İlk asilerden birisi, Sovyet M-bombasının babası Andrei Saharov'du; en etkili
söz söyleyenlerden biri de Hıristiyan şair ve mahkûm Irina Raiıışinskaya idi
(d, 1954):
Ve acıklı bir Rus masalı
(belki de biz sadece duş görüyoruz?)
fare Mnşka ile bize oda ve radyo verdi
henüz açılmamış, beyaz bir şayiada
açarak bu uzun kışı
yarına. 23
SSCB'de dinsel yaşam, sistemli eziyet politikasıyla minimum düzeyde tutuldu.
Sovyetler resmi olarak tanrıtanımazdı; Kruşçev özellikle militan bir din
karşıtı kampanya başlattı; çocuklara dinsel eğitim verilmesi cezai bir suç oluşturuyordu.
Tataristan ve Orta Asya Müslümanları çok az etkinlikte bulunduklarından,
çok az sorun oluyorlardı. Ancak Rus Ortodoks Kilisesinin elleri ve
ayaklan bağlanmıştı. Papazları devletten emekli aylığı alıyorlardı ve hiyerarşisi
KGB tarafından izleniyordu. 1946'da yasaklanan Ukrayna [Jniate Kilisesi ancak
yeraltında yaşadı. Roma Katolik Kilisesi sadece Litvanya'da hayatta kaldı,
papazlarının büyük bir kısmı saldırıya uğradı veya sınır dışı edildi. Zamanla