Norman Davies - Avrupa Tarihi

kümeli aşağılayıcı bir barışa imza atmaya zorunlu bırakıldı. 1871 Mayısında
Alsace-Lorraine'i bırakmaya, büyük bir savaş tazminatı ödemeye ve Alman işgalini
iki yıl süreyle kabule mecbur kaldı.
Prusya'nın vakur zaferi birçok uzun dönemli sonuç doğurmuştu. Birleşik
bir Alman İmparatorluğunun ilan edilmesini kolaylaştırdı ve Versailles'da toplanmış
Alman prensleri tarafından ilk imparator olarak Prusya Kralı l. Wilhelm
(h. 1871-1888) ilan edildi. Alınan karar uyarınca yeni Almanya, askeri
yiğitlikte kimseden aşağı kalmayacaktı. Bunlar Fransa'da çaresiz Paris Komün
olaylarını tahrik ederek "büyük ısrarla" intikam arayan Alman karşıtı hırsların
ateşini artırdı.
Daha sonra "Şark Sorunu" adını alacak olgu, iki bağlantılı ve görünüşte
engellenemeyecek olan süreçte gelişti: Rus İmparatorluğunun sürekli yayılması
ve Osmanlıların kalıcı geri çekilmesi. Balkan milletlerinin bağımsızlığına,
Kırım Savaşına (1854-1856) ve 1914 kriziyle sonuçlanacak bir dizi karışıklığa
yol açtı. Osmanlıların çöküşü yüzyıl ilerledikçe daha da belirgin görünüyordu.
Bu Ruslar için tamamen arzu edilen bir şeydi. Boğazlar üzerinde yeniden Hıristiyan
hâkimiyetinin kurulması, Üçüncü Roma mitosunu, formüle edilmesinden
beri Çarlık Rusyasının nihai amacını oluşturmuştu. Boğazlara egemen
olmak, Rusya'nın sıcak sulara sınırsız olarak açılması rüyasını gerçekleştirecekti.
Dostoyevski'nin 1871 de zafer beklentileri içinde söylediği gibi: "Konstantiniye
bizim olacaktır!" Diğer güçler için "Avrupa'nın hasta adamı"nın çöküşü
birçok tehlike içermekteydi. Britanya, Hindistan'a olan iletişim hatlarından
kaygı duyuyordu. Avusturya kendini güneydoğu sınırında Rusya tarafından
desteklenmiş bir devletler güruhu tarafından tehdit edilmiş hissediyordu.
Almanya kendisinin askeri gücünü bir gün elinden alabilecek tek kara gücünün
yükselişinden kaygı duyuyordu,
Rusya'nın önlenemez yayılması 1683-1914 yılları arası dönemde ortalama
olarak günde 140 km 2 olarak hesaplanmıştır. 70 Napoleon Savaşlarının kazancının
ardından, ana ivmeler artık Çin ve Japonya aleyhine, Rusların bazen
"Orta Güney" dedikleri Kafkaslar ve Orta Asya'ya yönlendirilmişti. Ne var ki,
Avrupa da hoşgörünün sınırlarını sürekli zorlayan Ayı'ya karşı bağışık değildi.
Rusya'nın Yunan bağımsızlık savaşına müdahalesi alarm çanlarını çalmış ve
Edirne Antlaşmasından (1829) kazancı Tuna deltasının ufak bir köşesiyle sınırlandırılmıştı.
1831'de olduğu gibi 1863'te de Rusya'nın Polonya'nın nominal
bağımsızlığını ihlali, Britanya ve Fransa'nın sert protestolarına yol açtı. Fakat
bu kendilerinin de gem vurmak zorunda oldukları Polonya toprağına sahip
olan Berlin ve Viyana için kötü değildi. Böylece hiçbir şey yapılmadı. Rusya'nın
1853'te Tuna prensliklerine ilerlemesi Avusturya'dan ivedi bir askeri reaksiyona
ve Kırım Savaşına öncülük etti (Bkz. aşağıda). Bundan sonra St.
Petersburg Avrupa'da doğrudan ilhakların pahalıya mal olacağını ve imparatorluğun
bazı yerlerinin üstün donanmaya sahip güçlerden gelebilecek saldırılara
açık olduğunu anladı. Kuzey Amerika'dan çekilme kararı alındı ve
1867'de Alaska ABD'ye cüzi bir miktar olan sekiz milyon dolara satıldı. Mülk
daha başka yerlerde daha kolay alınabilirdi. 1859'da yarım yüzyıllık bir vahşet