Norman Davies - Avrupa Tarihi

yonizm 1860'larda Yahudi yerleşimcilerini Filistin'e göndermek için ilk çabalarla
başladı. Sömürgeci cemiyetlerden biri olan Hovevc Zion (Sion Dostluğu)
1882 yılında baron Edmund de Rothschild'den mali destek aldı. İki yıl sonra
ilk federal konferansları Silezya'daki Kattowitz'de (Katowice) gerçekleştirildi;
böylece birleşmiş bir Dünya Siyonist Örgütü (WZO) 1897'de isviçre'de Basel'deki
kongrede oluşturuldu. Hareketin kurucu babaları Thorn'dan Zvi
Hirsch Kalischer (1795-1874) ya da Bialystok'dan Samuel Mohilever (1824-
1898) gibi bağımsız düşünceli Polonyalı hahamlardan oluşmaktaydı. Fakat
WZO'nun liderliği, Budapeşte doğumlu gazeteci Theodore Herzl (1860-1904)
ve daha sonra da Kölnlü bir banker olan David Wolfson (1856-1914) ve
Manchester 1 da çalışan bir akademisyen kimyacı olan Chaim Weizmann (1874-
1952) gibi kişilikler başkanlığındaki laik eylemcilere geçti. Siyonist ideolojinin
izleri Krochmal'ın A Guide to the Perplexed'in e kadar gidebilir, fakat Odesa'dan
bir fizikçi olan Dr. Leo Pinsker tarafından yazılan risale Aıtioemcmdpcıtion'da
(1882) ve Herlz'in DerJudcnstaat'ında en ikna edici metinlere sahip oldu.
Başlangıcından itibaren, derin anlaşmazlıklar Siyonizmin dini kanadını,
Mi^raclıi ya da "ruhani merkez", hâkim dünyevi milliyetçilerden ayırdı. Ayrıca
şiddetli anlaşmazlıklar, Vistula'daki Plock'da doğmuş David Gruen, namı diğer
Ben-Gıırion'un (1886-1973) partisi Poalei Zion'a (Sion İşçileri) dayanan
sosyalist kanadı da Vladimir Jabotinsky'nin (1880-1940) Siyonist Revizyonist
gruplamasmda tam zamanında ortaya çıkan köktenci Yahudi milliyetçilerinden
ayırdı. Paylaştıkları tek şey, Avrupa'da Yahudiler için hayatın giderek daha
az hoşgörülü olduğu kanışıydı. Şimdilik Siyonizmin geleceği üç yan nedeni
harekete geçirmişti; Yahudi karşıtlığının çalkantılı düzeyleri, Doğu Avrupa'daki
Yahudi kitlelerin radikalleşmesi ve uygun bir toprak parçası için müzakereler.
Ancak hiçbir Siyonist kendini erken bir çözümle rahat hissedemezdi.
Siyonist bir vatanın alınması için yapılan müzakereler birkaç sonuç doğurdu.
Herzl'in 1901-1902 yıllarında Osmanlı Sultanıyla yaptığı resmi görüşmeler
meyve vermedi; ve 1903'te Britanya'nın Doğu Afrika'nın Kenya yaylalarında
bir toprak bağışlama önerisi WZO'yu yukarıdan aşağı parçaladı. Son deneyim
Siyonist hayalin Filistin'deki tarihsel "israil ülkesi"nden ayrılamayacağı kanısını
güçlendirdi. O cephede, 1916'da Britanya'nın Kudüs'ü işgali ve bunu takip
eden Balfour Deklarasyonuna kadar hiç ilerleme olmadı.
"Yahudi düşmanlığı" anlamında Yahudi karşıtlığı Avrupa tarihi boyunca
her zaman görülmüştür. Nedenleri dini, iktisadi, toplumsal ve kültürel olarak
sınıflandırılır. Fakat esasen Yahudilerin stereotipleştirilmesinin darbe ve ihanet
suçlamalarından önce var olduğu bozuk psikolojik bir hastalık belirtisidir.
Yahudi cemaatini her türlü kötülük için prototip günah keçisine döndürmüştür.
Korları, ateşe dönüşürken ve kolayca açıklanamayan şekillerde sönerken
her zaman ışıl ışıldılar. Ancak on dokuzuncu yüzyılın sonlarında, özellikle yeni
kurulan kentlerde muhalif toplumsal koşullar tarafından, birçok insanı etnik
ve kültürel çeşitliliklere karşı daha az hoşgörülü yapan yükselen ulusçuluk
eğilimi tarafından ve birçok Avrupalıyı Yahudilerle ilk kez temasa geçiren
göçler tarafından savruldu. Rus katliamlarında, Fransa'da Dreyfus Olayı'nda ve
uğursuz "Sion Yaşlılar Protokolleri" yalanında açığa çıktı. 52