Norman Davies - Avrupa Tarihi

leşimi halindeydi. İmparator yokluğunun gösterdiği gibi, Almanya adı dışında
dağılmış durumdaydı. Aiplerin kuzey ve güneyindeki Alman ve İtalyan toprakları
rakip çıkarlar arasında bölünmüştü. İsviçre diye bir ülke yoktu ve
Habsbürglar henüz Avusturya'ya gelmemişlerdi. Toton Şövalyelerinin Prusyası
kariyerinin henüz başlarındaydı, ama daha sonraki (1265'te hâlâ memleketleri
Savabya kalesinde bulunan) Hohenzollernlerin Prusyasıyla benzer bir yönü
yoktu. İskandinavya'da Norveç, Danimarka denetiminden çıkmıştı, ama ayrılık
sürmeyecekti. İsveçliler, Litvanyalılar gibi, Doğu'da çokuluslu işgallere uğramışlardı.
II. Ottokar yönetimindeki (h. 1253-78) Bohemya görkeminin doruğundaydı,
Avusturya ve Styria'yı kendisine yeni katmıştı. Macaristan çöküş
durumundaydı, iki Moğol akınından sonra yerli Arpad hanedanının sonu gelecekti.
Bizans İmparatorluğu, Avrupa'nın en eski siyasal varlığı, dört yıl önce
Konstantinopolis'i geri almış ve Latin yağmacıları Yunanistan'daki son tutamak
yerlerine sürmüştü. Bu siyasal birimlerin hiçbiri modern zamanlara gelemeyecekti.
Dolayısıyla, on üçüncü yüzyılda ulusal devletlerden söz etmek sorunludur.
Eğer bu sırada herhangi bir yerde ulusal kimliğin gelişimi aşamasından
söz edilebilirse, bu ancak kendilerini komşularından başarılı biçimde ayırmış
küçük ülkeler için yapılabilir. Örneğin Portekiz, Danimarka ve Balkanlarda
Sırbistan ve Bulgaristan gibi ülkeler. Sırbistan ve Bulgaristan bağımsızlıklarını
1180'lerde Bizans'tan yeniden aldılar. Daha önemlisi, ikisi de kendi paırikleriyle
kendi Ortodoks kiliselerini kurdular; Sırbistan 1219'da, Bulgaristan
1235'te. Bu adım onlara ayrı kimlik oluşturmaları, ulusal eliti yetiştirmeleri,
siyasal tanınmaları ve ulusal kurumları yaratmaları için güçlü bir araç verdi.
Bu adım Latin Hıristiyan dünyasında Reformasyon'a kadar hiçbir ülkenin ve
Moskof Rusyasının da 1589'a kadar atmadığı adını olacaktır. Bu gelişme, beş
yüz yıl Osmanlı yönetiminde kaldığında uyumları sınamadan geçecek olan iki
Slav halkın bağlarını da güçlendirmiştir.
Avrupa, Osmanlılardan ve ikinci büyük Müslüman ilerlemesinden önceki
son iki yüzyılını yaşıyordu. Doğu'da ipekyolu halen açıktı. Hıristiyan seyyahlar
Tatar ülkesine yaptıkları seyahatleri yazıyorlardı. Marco Polo'nun Rialto'dan
Çin'e doğru yola çıktığı bu yıl "Kuzeyin Venedik"! Amstel Nehrinin
üzerinde kurulmuştu.
Hollandalı tarihçiler, herkes gibi tarihi bugünden geriye doğru okuına
alışkanlığına sahiptirler. On dokuzuncu yüzyılda ulusal tarihler ilk kez formüle
edilmeye başladığında, Alçak Ülkeler de Belçika ve Hollanda olarak henüz
ikiye bölünmüştü ve Flaman ve Dutch toplulukların en eski zamanlardan beri
var olduğu kabul edilmişti. Örneğin Scheldt'in bir kıyısındaki ortaçağ Sluis kiliselerinin
Hollanda tarzının incisi ve öteki kıyıdaki Damme kiliselerinin Flaman
mirası olduğunu göstermek için çok çaba harcanmıştı. Tarihçilerin, ayrı
Hollanda ve Belçika geleneklerinin, daha önceki ortak Nederland bilincinin
gelişimine keyfi bir nokta koyan 1589-1648 Hollanda isyanından öncesine
uzanmadığını göstermeleri için hayal güçlerini fazlasıyla zorlamaları gerekmişti
(Bkz. s. 577-583). Hikâyenin eski bölümlerinde ortak kimlik duygusunun