pedagog i nastavnik fizičkog vaspitanja u prevenciji nasilja u školi

3. i 4. razred.
Učenici(e) raspoznaju manipulaciju u
medijskim ponudama.
Učenici(e) istražuju kritički medijske
sadržaje.
Učenici(e) su u stanju samostalno da
izraze sadržaje uz pomoć tehničkih
pomagala.
Učenici(e) pronalaze uzroke zašto
pojedini medijski sadržaju utiču na
njihov svakidašnji život.
Učenici(e) pronalaze veze i odnose
između realnosti i fikcija datih u
medijskim ponudama.
Učenici(e) otkrivaju specifičnosti
medija putem eksperimentalnog
delovanja.
5. i 6. razred
Učenici(e) se suprotstavljaju
neselektivnom prihvatanju određenih
medijskih ponuda.
Učenici(e) istražuju samostalno
zahteve sa kojim se medijima mogu
ispuniti obrazovne ili vaspitne svrhe.
Učenici(e) proizvode sami medijske
proizvode koje će im poslužiti za
određeno predstavljanje i izražavanje
(školski listovi).
Učenici(e) diskutuju da li se i kako
"isplatilo" koristiti određene medije u
ostvarivanju ciljeva, npr. u učenju, i
kako se to odrazilo na njihov privatni
život (slobodno vreme).
Učenici(e) raspoznaju određene
primere koji rekonstruišu fikciju a
koji realnost.
Učenici(e) znaju da se služe
specifičnim tehničkim sredstvima
kao pomoć pri rešavanju zadataka
(iz različitih predmeta).
Mediji imaju ambivalentnu ulogu u savremenoj vaspitnoj paradigmi, jer su s jedne strane
obrazovno - informativnog sadržaja, dok s druge strane poprimaju oblik manipulisanja i/ili
indroktinacije i utiču na ponašanje dece i mladih (Miliša i Zloković, 2008, 131). Mediji sve više
postaju gospodari socijalizacije i važan faktor razvoja ponašanja dece i mladih. Njihov uticaj na
formiranje vrednosnih sistema, stilova života, kulture i novog načina socijalne komunikacije
mladih sve je izraženiji. Mediji najviše slikom i estetskim doživljajima manipulišu, na taj način
od fikcije stvaraju realnost (na primer: igrice koje promovišu nasilje itd.).
Nasilje u medijima, u svetlu aktuelnih teorija o medijskim uticajima, treba prvenstveno
posmatrati sa stanovišta stvaranja klime koja pridonosi banaliziranju samog nasilja, gubitku osećaja
prema nasilju kao nečemu što treba kritički prihvatati i povećanju osećaja straha u stvarnom životu.
Zbog toga su poslednje dve decenije 20. veka, u okviru Uneska organizovani naučni skupovi i
seminari, koji su rezultirali brojnim deklaracijama o neophodnosti obrazovanja mladih svih uzrasta
za mas - medije. Najvažnija od njih je Deklaracija Grunvald (Grunwald Declaration on Media
Educatione), koju su usvojili predstavnici 19 zemalja na međunarodnom simpozijumu u SR
Nemačkoj 1982. godine. U njoj se ističe da živimo u svetu u kojem su mediji sveprisutni i da je
potrebno da se medijsko - pedagoški koncepti i ciljevi uključe u tumačenje novog školskog
programa. Pravilan odnos prema nasilju u medijima, pretpostavlja i obrazovanje i vaspitanje za
ispravan odnos prema medijima u čemu je uloga škole veoma značajna.
97