Moortje van Bredero - Dalton Voorburg

58
nauwlijks te verwachten, aangezien hij de Brabantse berijming van Van Ghistele tot
zijn beschikking had.
De conclusie van Knuttel is juist, al hield hij geen rekening met het gebruik dat
Bredero van Van Ghistele gemaakt heeft: ‘Bredero toont zich een opmerkelijk getrouw
vertaler ... er zijn slechts zeer enkele regels van Terentius, die niet hun aequivalent
vinden. Dit pleit voor de Franse vertaler, maar het verrast vooral omdat Bredero
zich verder grote vrijheden veroorlooft 1 .’
Twee figuren
1 Moy-aal
Wat voor iemand is de vrouw op wie, meer dan op wie ook, de aandacht der
personages en der toeschouwers gericht blijft? In aansluiting aan de teksten die
Bredero navolgde, wordt zij geregeld als ‘hoer’ aangeduid, ook in haar bijzijn. Zelf
spreekt ze van haar ‘onbehoorlyck leven’ (vs 160) en van de Hopman die haar
mainteneert als van haar ‘boelschap’ (vs. 285), blijkens vs. 2330 een uitdrukking
die van weinig waardering getuigt; dat de man zich over zulk een bagatel als ‘een
by-slapen’ met haar jonge minnaar ‘hevich gaat verstueren’ vindt zij ‘sotheydt’: zijzelf
‘neem(t) dat soo nauw niet’ (vzn. 291-294). Wel onderscheidt ze zich met minachting
van de ‘Straat-hoeren’ (vzn. 431-432) en vindt zulke hartstochtelijke en innige
woorden voor haar gevoelens jegens Ritsart (vzn. 171-196), dat men er zeker een
accent van echtheid in kan horen. Het past slecht in dit beeld als juist hij insinueert
dat zij meer ‘Vryers’ zou hebben (vs. 376).
Is haar huis een bordeel? Uit de schrik van Frederyck als hij hoort dat zijn zuster
daar verblijft, blijkt dat hij het ervoor houdt (vs. 2120). Zijn avances in het gesprek
met Angeniet (vzn. 2062-2078) waren daar misschien ook al uit te verklaren, maar
waarschijnlijker uit zijn aangeschoten toestand. Niets wijst erop dat Angeniet en
Klaartje Klonters iets anders zijn dan huispersoneel. Evenmin blijkt ergens dat andere
bezoekers toegang hebben dan Ritsart en
1 J.A.N. Knuttel, Bredero (Lochem 1949), blz. 124. In de herdruk, bezorgd door Th. U. de Vries
en J.B. de Klerk (Amsterdam 1968): blz. 159.
G.A. Bredero, Moortje