Revista (PDF) - Universidade do Minho

136
DIACRÍTICA
humana. Se o sistema de esperanzas e desesperacións se enreda, se
retorce entón devén a agonía do home, quen non sabe qué esperar. Con
Agostiño temos xa ao home novo e a esperanza, sen que se produza
unha ruptura coa esperanza antiga.
M. Zambrano oponse abertamente aos intentos de mirar cara a
Grecia con nostalxia. Non, calquera tempo pasado non foi mellor. Tamén
cuestiona aquela posición que proxecta no pasado as súas carencias.
A súa visión parte de que en Grecia se daba un pesimismo existencial,
onde a súa ansia de razón, e non a vocación para a vida, leva aos gregos
a descobrir a inmortalidade, a descobrir o Ser. Ser que é contrario
en certo modo á vida. A súa esperanza radicaba na razón e a filosofía
convertese no camiño da salvación. A esperanza cristián, sen embargo,
responde a outra desesperación, non se basa na razón. A razón, segundo
a nosa autora, non foi quen de enxendrar ao home novamente
e afirma que «la crisis del mundo antigo, bien puede llamarse la impotencia
de la Filosofía… Por el momento los filósofos non podían ser
padres.» (52-3). Agostiño será o Primeiro pai, o portador da nova
revelación. A vida, sostén, ten que sernos revelada xa que non estamos
acabados de facer. A novidade, o novo, a revelación, abre o camiño á
transparencia do corazón (lonxe, entendemos, do home natural rousseauniano),
restaura a dignidade perdida, aquela dignidade que
consiste en ser suxeito da sua vida. Zambrano aposta pola vida, polo
ser do que a vida é posibilidade, o conato (Spinoza está presente, máis
non o seu excesivo racionalismo que a autora critica). Neste contexto
toma sentido a Confesión xa que «más que ningún otro género literario,muestra
lo que la vida tiene de camino, de tránsito entre aquel
que nos encontramos siendo y el otro hacia el que vamos» (p. 54). É o
xénero apropiado para a revelación da vida, do saber acerca de sí, o
saber que é necesario se queremos nacer novamente, esa confesión,
entendemos que é unha sorte de diálogo interior que revela o camiño
entre os dous eus.
O home europeo, presentásenos, como dous: o eu na sombra e
o dos soños. Acadar a unidade na transparencia é posible neses momentos
nos que parece que de veras vivimos e somos. Compre facer
alusión a que son os momentos históricos e non as xeracións ortegianas
os que dan conta do cambio histórico. O momento histórico pode ser
una sinal de esgotamento dunha época, da ruptura dun período, onde
aparece algo verdadeiramente inédito ou semiesquecido, ou esquecido
totalmente. A revelación producese no momento histórico, e ainda que
sexa meramente humana, ten que encarnarse, corporeizarse para que
realmente modifique algo, por máis que se dé de forma intemporal ou