Revista (PDF) - Universidade do Minho

SOBRE LA AGONÍA DE EUROPA DE MARÍA ZAMBRANO 137
supra – temporal. Zambrano emprende a tarefa de buscar o núcleo
íntimo que lle da significado ao nacente momento histórico.
Volvendo sobre o home, a maior necesidade, biolóxica e psicolóxica,
es sentir, alguna vez que coincidimos con nosotros mismos. En definitiva,
o home é conflicto. Dende aquí expresase a idea fundamental, o
que constitue o cerne do home novo, a saber, a interioridade, que ten
a súa orixe na persoa cristián ( non deriva do estoicismo, posto que
está suxeito a límite e medida) na que a verdade está no seu interior:
«Ser hombre es poseer esta interioridad que lo trasciende todo, esta
interioridad inabarcable» (p. 57). A revelación, a confesión adquiren,
pois, pleno sentido. Agostiño, ademáis, introduce o amor, o corazón, e
Zambrano incide no anticlásico que resulta que a verdade penetre en
«cavidad tan obscura como el corazón humano», manifestando que
isto é posible porque Agostiño a máis de ser cristián é africano, achegando
a Europa a sabeduria da esquecida e relegada África. E ven a
nutrir a Europa achegándolle a sabeduría deste esquecido continente.
A oscuridade do corazón da conta do conflicto interior no que vive o
home, da incapacidade de distinguir entre aquel que se quere ser e
aquel do que se fuxe. Conflicto interior propio dun vivir entre dous
mundos. E así, a ansia histórica do home devén esixencia revolucionaria
dunha cidade ideal, querendo, dun lado, substantivizar os soños,
pero sabendo, de outro, que se trata de algo inalcanzable.
O discurrir de Zambrano non se detén, nen propón unha retirada
ao home interior, faise cargo da necesidade de construcción da
cidade, e da tensión e o conflicto. A conciencia humana e a convivencia
humana están interrelacionadas, dánse nunha multiplicidade
de tempos – a historia non é lineal senón esencialmente discontínua, o
tempo ten moitas dimensións e planos – Dende a perspectiva argumentativa
adoptada no texto que estamos a comentar, a historia non é,
non pode ser, máis que a historia dun fracaso, no o que o que propiamente
ten valor e o home que a impulsa, a esperanza que o move e que
move a historia, por máis que sexa irrealizabel. Agostiño é unha vez
máis o referente: a Cidade de Deus, paradigma de todas as cidades e da
cultura europea, a Cidade eterna que o europeo quere edificar aquí
abaixo. Na revolución como idea atopase o froito do querer construir
a Cidade de Deus no mundo. Esta é a raíz, sostén Zambrano, de todos
los «imposibles anhelos que llevaron a Europa a vivir en agonía, en
muerte y resurrección». Non sorprende, pois, que remate o seu escrito
resaltando que a máis grave enfermidade europea é a traición ao seu
utopismo revolucionario da resurrección: