Revista (PDF) - Universidade do Minho

76
DIACRÍTICA
lutamente necesaria para dirimir, dunha vez, a autoría dos escritos
de Prisciliano, e, como consecuencia, a querela sobre a heterodoxia ou
ortodoxia do seu pensamento. Tal método analítico, una vez fixado
e reconstruído o texto orixinal, facilitaría o camiño para estudios
ulteriores, con maiores visos de obxectividade. U. Romero Pose, en liña
directa con este planeamento analítico-metodolóxico, fai unha
proposta de lectura priscilianista, con fins antropolóxicos, que pasaría
polas seguintes fases: analizar e fixar, primerio, a autoría e a data de
composición dos escritos atribuídos a Prisciliano 9 , alomenos dalgún
deles – como o libro I dos Tratados, que se recoñece como un escrito
de «descargo» 10 , posterior ás acusacións do Concilio de Zaragoza; a
partir destes datos, procurar meterse dentro da intención e da mentalidade
do autor. Nun segundo momento, aplicar a mencionada metodoloxía
á configuración dunha antropoloxía priscilianista (lecturas
diversas sobre a creación, tradicións das que depende, relatos bíblicos
sobre a orixe e formación do corpo humano; concepto de liberdade, de
pecado, de morte, etc.). En terceiro lugar, analiza-las fontes históricas.
En quinto lugar, non tirar conclusións globais, sen os previos análises
parciais; e, finalmente, proceder á atribución dos escritos que circulan
co nome de Prisciliano, servíndose dun criterio literario interno.
Pero, feita a proposta metodolóxica, recoñece que a súa traducción
operativa está practicamente sen comezar: «…de momento está tan
inédito o contido das obras de Prisciliano como antes do seu descubremento»
11 .
Repetimos que o mencionado análise textual interno é imprescidible
– polas razón indicadas – , pero tamén insuficiente para a comprensión
integral do contido dun texto; dita comprensión require
complementa-la análise interna mediante a análise externa, porque
——————————
9 ROMERO POSE, U., «Estado actual da investigación sobre Prisciliano», Encrucillada,
12 (1979), 33-44. – TORRES QUEIRUGA, A., «Prisciliano e Amor Ruibal. Consideracións
intempestivas a propósito dun libro sobre o pensamento galego», Encrucillada,
65 (1989), 54-57.
10 TORRES, C., «Prisciliano doctor itinerante, brillante superficialidad», Cadernos
de Estudios Galegos, Santiago, IX (1.-954), 76-89.
11 ROMERO POSE, U., Prisciliano, Gran Enciclopedia Galega, 25 (1984), 23-239.
Idem, «Cristianismo e priscilianismo», en X. L. BARREIRO (Coordinador) O Pensamento
Galego na Historia, Universidad de Santiago (1990, 1992), 57-63: «Quen teña sensibilidade
para detectar no pensamento da modernidade ecos do pasado, non lle será difícil
atopar en Prisciliano elementos e formulacións similares. Penso, p.e.,en Hegel. Pero antes
de posibles e atraentes comparacións pensamos que Prisciliano, ou mentor do Priscilianismo,
ainda precisa ser rescatado mediante paciente análise dos seus escritos» (63).