Revista (PDF) - Universidade do Minho

O «CAMINHO DE SANTIAGO», ESPACIO DE MEDIACIÓN E DE UNIVERSALIDADE 81
hente Brief Paspt Leos des Grosen – (1965). E recentemente, para completar
máis o cadro do priscilianismo, co título Martin de Dumio
Cultura, Relixión e Superstición na Galicia Sueva. De correctione rusticorum
(1996), despois de describi-lo ambiente histórico-cultural da
Gallaecia nos tempos dos suevos, así como o contexto e a herdanza
cultural na que emerxe a figura de Martín de Dumio ou de Braga e –
previos os capítulos adicados en concreto ó sentido e estructura da
obra, así como a referencia expresa ós temas da relixión, superstición
e etnografía – presenta a traducción ó galego do texto latino De correctione
rusticorum 17 .
M.ª.Victoria Escribano, nun denso e documentado traballo – «El
priscilianismo y Gallaecia» (1996) –, ocúpase, nunha primeira parte,
do desenvolvemento histórico do priscilianismo, precisando e respondendo
a dúas cuestións: qué se entende por priscilianismo e por qué os
membros dun determinado grupo foron condenados a morte. Na segunda
parte estudia a forma que adopta o priscilianismo na provincia
da Gallaecia, despois da desaparición de Prisciliano. Engade, ó
remate, un apédice bibliográfico – crítico e cronolóxico sobre o estado
da cuestión priscilianista – das obras publicadas ata G. Scheps – 1886-
89 – (G. Arnold, J. Bernays, Menéndez Pelayo, López Ferreiro); despois
de Scheps (Paret, Hilgenfell, A. Lavertujon, E. Ch. Babut, G. Morin,
Pérez de Úrbel, J. Aldana, J. M. Ramos Loscertales, W. Schatz, W. H.
Frend, B. Vollmann, F. Fontaine, J. M. Goosen, H. Chadwick, C. Mole);
nos anos oitenta (J.Cabrera, López Caneda, P. Van Dam), e outros
estudios de carácter máis puntual, publicados na última década (J.
Chocheyras, J. R. Palanque, J. Ziegler, G. Girardet, J. Djivak, A. Terán
Fierro, Sánchez de Argandoña), recoñecendo expresamente a labor
levada adiante por A. Orbe e o mérito dos traballos sintéticos de J. M.
Blázquez, para concluir – en liña que entendemos concordante coa
lectura simbólico-polisémica:
«En el plano estricto de la fenomenología histórica, sin duda los
priscilianos fueron tratados como disidentes, como «los otros», los que
propugnaban una creencia distinta y errónea respecto a la recta.
——————————
17 Velaquí as referencias completas en orde cronolóxica: LOPEZ PEREIRA, J. E.,
«Prisciliano de Avila y el Priscilianismo desde el siglo IV a nuestros días: Rutas bibliográficas»,
Cuadernos Avulenses, 3 (1985), 13-77. – Idem, O primeiro espertar cultural de
Gallaecia. Cultura e literatura nos séculos IV-V, Universidade de Santiago, 1989. Idem,
Cultura, relixión e supersticións na Galicia Sueva. Martiño de Dumio. De correctione
rusticorum, Universidade de A Coruña, 1996.