Revista (PDF) - Universidade do Minho

O «CAMINHO DE SANTIAGO», ESPACIO DE MEDIACIÓN E DE UNIVERSALIDADE 75
o míticas señales de identidad originarias» 6 . É o mito das orixes, mito
orixinario de toda utopía que – como subliña – J.L.Abellán – «es el
mito del paraiso perdido». Deste modo, «el teórico y el activista nacionalista,
en su formulación doctrinaria y en su tarea práctica, buscan
enlazar un pasado mitificado, con un futuro utópico a través de su
acción presente» 7 .
Pois ben, precisadas as referencias textuais, dúas son as vertentes
ou momentos fundamentais que convén explicitar para esclarecer o
valor simbólico destes fragmentos:
– Prisciliano como figura representativa dun discurso simbólicopolisémico;
dun discurso do pobo fronte ó discurso do poder
– O «Camiño de Santiago , espacio de mediación e de universalidade.
1. Prisciliano, discurso simbólico-polisémico
Amáis das matizacións precedentes respecto dos textos de Castelao,
ainda son necesarias outras puntualizacións orientativas:
Primeira: en coherencia co método crítico-xenealóxico que
propomos para a comprensión do discurso filosófico, e lembrando as
tres regras de interpretación sponozianas – das que as dúas primeiras
apuntan claramente a unha crítica ou análise textual interno, indispensable
para poder fixar a autenticidade, fiabilidade, cronoloxía evolución
doctrinal, etc.do texto, e a terceira fai referencia á crítica textual
externa, isto é, ás peripecias dos libros, ás recepcións e interpretacións
dos mesmos; á vida, costumes, motivacións do autor para escribir, etc.
– é necesario reiterar que ámbo-los dous niveis de crítica ou análise
son imprescindibles para a interpretación-comprensión do texto-discurso.
Aplicando, pois, dita metodoloxía ó caso concreto de Prisciliano
quérese dicir que a análise textual interna, ou método de lectura analítica
de textos, aplicada por A. Orbe ó anónimo De Trinitate fidei catholicae
– método co que puxo de manifesto que pertencía ó mesmo
autor dos Tratados xa atribuídos por G. Scheps a Prisciliano 8 –, é abso-
——————————
6 BOBILLO, F., O.c., 29.
7 ABELLAN, J. L., Mito y cultura, Seminarios y Ediciones, Madrid, 1971.
8 ORBE, A., «Doctrina Trinitaria del anónimo priscilianista De Trinitate fidei catholicae»,
Gregorianum (Roma), 49 (1968),510-562.-Idem, «Heterodoxía dei (Priscilliani)
Tractatus genesis», Hispania Sacra, 33 (1981),285-311.-Idem, Cristología gnóstica,
Madrid, 1976.