Revista (PDF) - Universidade do Minho

«A Galiza do século IV – povo celta, romanizado e cristianizado
– dou a figura extraordinaria de Prisciliano, perseguido por
enxertar na doutrina católica o sentido panteista do seu país natal
e a liberalidade moral dos seus coterráns (…) O priscilianismo
botou raíces tan fondas ma mística de Galiza que, a pesares das
pauliñas dos cregos, o noso povo aldeán sigue sendo heterodoxo.
Tivemos, pois, inclusive, unidade relixiosa con características que
ainda hoxe sobreviven.
A invención do corpo do Apóstolo – ¿Prisciliano ou Santiago? –
fixo da nosa terra un centro de universalidade. Nos camiños que
conducían a Galiza crúzanse as culturas do mundo antigo e
fórmase a unidade espiritual do Oucidente. Ao mesmo tempo
xurde unha poderosa cultura románica, culminando no Pórtico da
Gloria, e velahí a poesía lírica, culminando no Cancioneiro da Vaticana».
(R. CASTELAO). 1
O presente fragmento de Castelao – centrado nas figuras de Prisciliano
e Santiago – vai ser utilizado como pre-texto para propor e
desenvolver unha serie de cuestións entrenzadas: Prisciliano como
símbolo polisémico e reivindicativo, como elemento diferenciador
ubicado nas orixes, como instrumento político nunha determinada
dirección, como disxuntiva (e escándalo) a resolver: ¿Prisciliano ou
Santiago?, como expresión da consolidación da conciencia mística
——————————
O «Caminho de Santiago»,
espacio de mediación
e de universalidade
JOSÉ LUIS BARREIRO BARREIRO
(Universidade de Santiago de Compostela)
1 R. CASTELAO, A. D., Sempre en Galiza (Edición R. Maiz, Coord.), Universidade
de Santiago/Parlamento de Galicia, Santiago (1992), 50-51/266-67.
DIACRÍTICA, FILOSOFIA E CULTURA, n.º 17/2 (2003), 73-106