Revista (PDF) - Universidade do Minho

198
DIACRÍTICA
apodíctica, dunha razón que fará súa a traverso de toda a súa vida
activa; porque esta razón constitúe a súa humanidade.» 14 Cecais a
verdade, tal como sentenciaba Heráclito no seu fragmento 16, é tov mh;
du=non pote: «o que non declina». En efecto, faíseme difícil creer que
a vida humana se obscurezca e enceguezca tanto que a esixencia
extrema da verdad decline até tal punto que faga desaparecer do hourizonte
humano aquela forma de vida que máis compromisos adquiriu
con tal esixencia.
A filosofía pon en mans do resto dos pobos a posibilidade de trascender
e comprender, a un mesmo tempo, os seus mundos culturais e
históricos particulares, pois todos isos mundos particulares están,
sincrónica e diacrónicamente, referidos ó mundo-da-vida (Lebenswelt),
que desempeña a función de solo (Boden) de todos eles; un mundo-davida
trenzado de facultades, operacións e funcións comúns a todo
home, en virtude precisamente de que éste é un suxeito de razón; un
mundo universal da razón na súa forma e estructura, que subxace
como fundamento trascendental posibilitador das diferentes formas
de vida, culturas, tradicións e modos particulares de pensamento.
En razón da universalidade que acabamos de sinalar, este mundo-da-
-vida convirtese, como saben, para todos aqueles que practicamos a
fenomenóloxía, no «problema filosófico universal» e no chan fundamentador
cara a construcción dunha ciencia universal da razón. A este
mundo orixinario 15 da Lebenswelt, fonte da que emerxen os demáis
mundos históricos e étnicos (konkrete Lebensumwelt), e tamén orixen
de toda producción e creación humanas – incluidas a ciencia e a mesma
filosofía – está vocacionalmente referido o conocimento filosófico.
——————————
14 Cfr. HUSSERL, «Die Philosophie als menschheitliche Selbstbesinnung, Selbstverklichung
der Vernunft», en Die Krisis der europäischen Wissenschaften und die transzendentale
Phänomenologie. Eine Einleitung in die phänomenologiesche Philosophie, (hrsg.
von Walter Biemel), Husserliana 6, Martinus Nihjoff, Den Haag, 1954, páx. 275. (Trad. ó
español de Elsa Tabernig: «La filosofía como autorreflexión de la humanidad», en Filosofía
como ciencia estricta, Editorial Almagesto, Buenos Aires, pág. 134. As cursivas son
nosas. Nesta ocasión citamos por esta traducción por parecernos máis crara que a ofrecida
por Jacobo Muñoz y Salvador Mas en La crisis de las ciencias europeas y la fenomenología
trascendental, Editorial Crítica, Barcelona, 1991. cit., páx. 283).
15 Unha referencia ineludible, no concerto da bibliografía fenomenolóxica para o
estudio do mundo orixinario ó que aquí facemos referencia, é a excelente obra do estimado
profesor MONTERO MOLINER, Fernando; Mundo y vida en la fenomenología de
Husserl, Universitat de Valencia, 1994. Lectura especial merecería, para unha acraración
pormenorizada deste concepto de «mundo orixinario» o capítulo séptimo titulado «El
mundo de la vida originario» (páxs. 143-224).